1st 41 วันแต่งงาน

หลังจากการเตรียมงานอยู่นานสองนาน ก็ใกล้ถึงวันงานเข้ามาแล้วเรียกได้ว่านับถอยหลังสองวันสุดท้ายกันเลยทีเดียว บรรดาว่าที่เจ้าสาวต่างพากันตื่นเต้นอยู่ไม่สุข โดยเฉพาะคืนนี้ที่เรียกได้ว่าคืนสละโสดที่บรรดาคุณแม่ทั้งหลายจัดให้ลูกชายที่กำลังจะเป็นเจ้าสาว

คุณนายเซริวรับหน้าที่เป็นแม่งานเพื่อจัดปาร์ตี้ให้เด็กๆ โดยคุณนายโฮวอนและคุณนายซองจงก็ไม่ขัดแต่อย่างใด ก็แค่งานเล็กๆ สังสรรค์กับตามประสามคุณเมียกะคุณว่าที่เมีย เด็กๆ ไม่ค่อยสนุกกับงานสักเท่าไหร่มแต่บรรดาคุณแม่ที่สนุกจนเริ่มจะเมาปลิ้นกันนิดๆ โดยเฉพาะคุณนายโฮวอนที่ดูท่าจะเมากว่าใครเพื่อนตอนนี้กำลังเต้นจนฟลอร์รุกเป็นไฟ ส่วนคุณนายซองจงก็ลุกขึ้นส่ายสะโพกทันทีที่ได้ยินเพลงเกิร์ลกรุ๊ปวงโปรดอย่าง 4Minite&2NE1 ส่วนคุณนายเซริวนะรึนั่งครึ้มอกครึมใจอยุ่คนเดียวจนคนเป็นลูกต้องถาม

“แม่ไม่ไปเต้นกับพวกคุณน้าเขาหรอครับ?” คุณนายหันมาตอบลูกชายอย่างใจเย็นว่า

“ถ้าแม่เต้นสองคนนั้นก็ไม่ได้เกิดสิลูก!” ช่างเป็นคำตอบที่น่าหมั่นไส้เล็กน้อย

แต่พอเป็นเพลงของ BigBang แค่นั้นแหล่ะคุณนายเต้นกระจายเลยคร้า สองคนที่เหลือก็ดับสิค่ะคุณนายเธอเล่นออกเสต็ปถูกเป่ะเว่อร์อะ

แล้วคำคืนแห่งงานปาร์ตี้สละโสดจึงกลายเป็นงานปาร์ตี้ของคุณแม่บ้านรำลุกความหลังไปแบบเนียนๆ ส่วนคุณลูกก็ได้แต่มองแบบอมยิ้มให้กับค่ำคืนที่สนุกสนานของบรรดาคุณแม่

เช้าวันงานออกจะวุ่นวายอยู่สักหน่อย เพราะบรรดาเจ้าบ่าวทั้งหลายกำลังจะลงแดงตายเพราะไม่ได้เจอหน้าเจ้าสาวมาตั้งกะวันก่อนแล้ว ก็แหมพวกพ่อแม่เขากลัวว่าเด็กๆ จะทำให้ตัวเองหมดแรงก่อนเข้าหอก็เลยต้องจับแยกกันเอาไว้ก่อน

“ลุงมินซูมาช่วยผมหน่อยจะได้ไหมเนี่ย? ผมเป็นหลานลุงก่อนไอ้แด้มันจะเป็นลูกชายลุงนะ!” เสียงยงกุกโวกเวกโวยวายดังงลั่นไปทั่วบ้าน ก็แหมตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก กลัวว่าจะหล่อน้อยกว่าคนอื่นก็เลยต้องโวยวายดั่งลั่น

“มาแล้วครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหมพี่?” น้ำเสียงที่คุ้นเคยลอยมาแต่ไกล ใจหนึ่งอยากจะวิ่งไปกอดเพราะมีคนมาช่วยเขาแล้ว ส่วนอีกใจก็อยากกระทืบว่าทำไมมึงไม่มาตอนงานเลิกเลยว่ะ

“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับพี่ ผมพาผู้เชี่ยวชาญมาช่วยเลยนะ!” ฮยองซิกพูดทักทายก่อนที่คนตัวเล็กกว่าจะเดินมาทางยงกุกที่กำลังง่วนสาละวนกับชุดทักซิโด้สีขาว

“เดี๋ยวพี่ช่วยจัดเองนะยงกุก ใจเย็นหน่อยได้ไหม ทำนิ่วคิ้วขมวดระวังจะหมดหล่อนะ!” ชีวานแก่กว่ายงกุกจึงง่ายที่จะจัดการ เพราะอย่างน้อยยงกุกก็มีมารยาทอยู่บ้างเล็กน้อย

หลังจากชีวานมาถึงยงกุกก็หล่อใสขึ้นเป็นกอง  ชุดเจ้าบ่าวถูกจัดให้เข้าที่เข้าทางส่วนใบหน้าหล่อก็ถูกเติมแต่งเล็กน้อยให้ดูหล่อที่สุดในวันสำคัญ ต่างจากแดฮยอนที่ตอนนี้เริ่มจะโวยวายคล้ายยงกุกเมื่อก่อนหน้านี้ เพราะคนมาช่วยดันทำให้ขาวได้แต่หน้าส่วนคอยังคงดำอยู่ไม่ต่างจากเดิม เล่นเอาหัวเสียไปเลย

“ถ้าจะมาแต่งหน้าให้แบบนี้ไม่แต่งดีกว่ามั้ยว่ะ?” ตัวตนที่แท้จริงเริ่มถูกเปิดเผยออกมาทำเอายงกุกหัวเราะน้ำตาเล็ดก็ดันขาวแต่หน้าจริงอ่ะ ลำบากถึงชีวานที่ต้องเข้าไปช่วยถึงได้ความหล่อกลับมา ส่วนอีกคนดูจะสบายอารมณ์เกินเหตุ

“ไอ้ฮิม! แกไม่กลุ้มใจอะไรบ้างเลยรึไงว่ะเฮ้ย?” แดฮยอนที่เห็นอีกคนสบายใจเกินเหตุก็ออกปากถาม

“ชุดกูก็ใส่เรียบร้อย หน้ากูก็ไม่ต้องแต่งเพราะกูขาวและหล่ออยู่แล้ว กูมีอะไรต้องเครียดว่ะ??” ว่าแล้วฮยองซิกก็พูดเรื่องที่ฮิมชานต้องเครียกขึ้นมาแทนทุกคน

“พ่อกับแม่ของพี่อยู่ข้างนอกนะครับ เห็นว่าอยากจะเข้ามาแต่กลัวว่าพี่จะโกรธก็เลยรออยู่ข้างนอกนะครับ เห็นบอกว่าทันรู้ว่ากำลังจะได้หลานก็เลยจะมาคุยกับพี่ ท่านให้มาบอกว่าอยากทำร้านอะไรก็ได้จะไม่บังคับแล้วขอแค่ให้ได้เจอว่าที่ลูกสะใภ้นะครับ!!!” คำพูดของฮยองซิกเล่นเอาฮิมชานหัวเสีย

“จะมาอะไรตอนนี้ว่ะ บรรยากาศดีๆ เสียหมด!!” เพื่อนอีกสองคนก็ได้แต่ช่วยกันทำให้เจ้าตัวเย็นลง

“ไม่ดีรึไงว่ะ? ไหนๆ ก็จะไม่บังคับอะไรแล้วก็เอาหลานมาเป็นข้ออ้างขอเงินไปดำน้ำผึ้งพระจันทร์เลยสิว่ะ” แต่ฮิมชานดูจะไม่ตื่นเต้นกับถ้อยคำที่ว่า

“เมียกูท้อง ไปนอนเขี่ยกันรึไง??” คำตอบเล่นเอาฮาแตกกันถ้วนหน้า ก็แหมคืนเข้าหอดันทำอะไรไม่ได้ซะงั้นเพราะเมียท้อง

“มึงไม่คิดจะพายองแจไปเที่ยวรึไงว่ะ? เจ้าตัวเองก็คงรู้สึกแย่เหมือนกันแหล่ะน่า!!” ยงกุกดูจะมีเหตุมีผลในสายตาเพื่อนก็ตอนนี้

ในตอนนี้ฝ่ายเจ้าบ่าวพร้อมกันแล้ว แล้วด้านเจ้าสาวทั้งสามล่ะเป็นยังไงกันนะ

“แม่ครับ ผมน่ารักรึยังครับ??” จองอบยังคงถามคุณนายซองจงไม่ขาดสาย ถามทุกห้านาทีเลยก็ว่าได้ ก็แหมขนตาปลอมที่ติดเข้าไปช่วยให้ตาโตขึ้นมาได้เจ้าตัวเลยตื่นเต้นใช่เล่น

ส่วนยองแจก็สาละวนอยู่กับการหาของกินเพราะดูเหมือนการท้องเข้าเดือนที่สองจะทำให้เจ้าตัวหิวมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

“แม่ครับมีน้ำผลไม้หรือนมหรืออะไรก็ได้ให้ผมกินหน่อยได้ไหมครับ?” หิวจนไส้กิ่ว แต่จะกินมากก็ไม่ได้เพราะต้องใส่ชุดเจ้าสาวที่ต้องแก้มาแล้วสองรอบเพราะพุงที่โตขึ้น

เห็นจะมีก็แค่คนงามของยงกุกที่ดูจะใจเย็นผิดปกติ เอาแต่จ้องมองตัวเองในกระจกแล้วก็นั่งคิดอยู่ในใจว่ายงกุกจะชอบไหม?

“นั่งยิ้มหวานอะไรกันจ๊ะลูกฉัน?” เซริวเหมือนจะรู้ใจเจโล่ไม่น้อย

“ยงกุกต้องตะลึงจนหงายท้องเลยล่ะ!” รอยยิ้มของแม่ทำให้เจโล่ยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่ายงกุกต้องชอบที่เห็นเขาแต่งตัวเต็มยศแบบนี้แน่

ก่อนพิธีจะเริ่มไม่นานบรรดาเจ้าสาวก็ถูกบอกให้เตรียมตัวเดินเข้างาน โดยจัดลำดับการเดินเป็นยองแจที่ท้องอยู่เป็นคนแรก จองอบเป็นคนที่สอง และเจโล่เป็นคนสุดท้ายเพราะถือว่าเป็นน้องเล็กในบรรดาเจ้าสาว

ผ้าคลุมเนื้อเบาบางถูกยกมาคลุมใบหน้าไว้อย่างสวยงามก่อนที่เจ้าสาวแต่ละคนจะเดินไปยังแท่นพิธีโดยมีผู้เป็นพ่อจูงมือไปส่ง

บรรยากาศในงานถูกตกแต่งด้วยดอกไม้หลากสีหลายพันธุ์ แต่ที่โดดเด่นที่สุดก็คงเป็นดอกกุหลาบสีแดงสดกับสีขาวนวลที่ดึงดูดใจในมองนัก ซุ่มทางเดินถูกตกแต่งด้วยกล้วยไม้และผ้าลูกไม้สีขาว แท่นพิธีถูกร่ายล้อมไปด้วยผ้าม่านขาวและดอกไม้ที่ถูกจัดอย่างสวยงามและที่สำคัญคือทุกทีจะมีสิ่งหนึ่งตกแต่งอยู่ร่ายรอบนั่นคืออมยิ้มมากหน้าหลากตาหลายสีสัน

ทางเดินถูกโรยด้วยกลีบกุหลาบสีชมพูหวานสวย ทำให้ความตื่นเต้นมีมากขึ้นไปอีกเมื่อเจ้าบ่าวผู้เฝ้ารอได้พบกับเจ้าสาวของตน

ฮิมชานดูเหมือนกำลังต้องมนตร์ เพราะกำลังมองยองแจในชุดเจ้าสาวอย่างไม่กระพริบตา สงสัยจะกลัวว่าถ้ากระพริบตาขึ้นมาแล้วสิ่งที่มองเห็นจะหายไป ยองแจที่เดินควงแขนคุณพ่อดงอูก็เอาแต่อมยิ้มจนแก้มที่ป่องน่ารักดูน่ารักน่าฟัดเข้าไปใหญ่

“ฝากดูแลยองแจด้วยนะ ห้ามทำยองแจเสียใจเด็ดขาดนะรู้ไหม?” ดงอูเอ่ยกับฮิมชานก่อนจะส่งยองแจให้ฮิมชาน

“ครับ! ผมจะรักยองแจให้มากที่สุดเลยครับ!” ฮิมชานตบปากรับคำอย่างที่ใจคิด

 ทั้งคู่เดินไปยังตำแหน่งของตัวเองทางด้านซ้ายที่ถูกเตรียมไว้ ตามด้วยคู่ที่สอง

จองอบดูจะตื่นเต้นมากกว่าแดฮยอนเพราะทันทีที่เดินเข้าพิธีก็มองหาแดฮยอนในทันที จนแจบอมต้องกระซิบเตือนน้อยๆ

“เป็นเจ้าสาวน่ะเรานะ อย่าตื่นเต้นขนาดนั้นสิจองอบ!” จองอบที่ได้ยินพ่อพูดแบบนั้นก็รีบควงแขนพ่อทันที เพราะกำลังเขินที่แดฮยอนมองตัวเองด้วยสายตาตะลึงงัน

“จองอบตาโตขึ้นอ่ะ?” แดฮยอนพูดเบาๆ กับตัวเองอย่างตื่นเต้น

ทันทีที่แจบอมเดินมาถึงแดฮยอนก็รีบเอ่ยปากเตือนว่าลูกเขย

“ห้ามทำลูกจองอบของฉันเสียน้ำตา ไม่งั้นฉันจะตามไปฆ่านายนะรู้ไหม?” มันเหมือนคำขู่แต่แดฮยอนรู้ดีนั้นคือคำพูดที่จริงใจของคนเป็นพ่อ เขาจึงยิ้มรับคำสั่งนั้นแต่โดยดี

“ผมจะดูแลจองอบให้ดีที่สุดครับ!” จองอบเขินจนต้องก้มหน้าหนีเพราะเขินที่โดนจ้อง

“เดินตามพี่มานะครับจองอบ” เพราะจองอบเอาแต่เขินก้มหน้าก้มตา แดฮยอนจึงต้องพยุงให้ไปยืนในตำแหน่งที่เหมาะสมทางด้านขวา

ว่าแล้วก็ถึงคู่สุดท้ายของงาน เรียกได้ว่าน่าจะเด่นสุดในงานเพราะว่าเป็นวันเกิดของเจ้าสาวเสียด้วยสิ

“พร้อมแล้วนะเจโล่?” ซึงฮยอนกำลังให้กำลังใจลูกชายของเขาพร้อมรอยยิ้ม

“พร้อมแล้วฮ่ะ!” เจโล่พูดในขณะที่ยืนแขนออกไปหาคนเป็นพ่อ

ทุกคนในงานต่างจดจ้องมาที่เจโล่ นั่นก็เพราะชุดที่เจ้าตัวเลือกช่างเหมาะกันเสียนี่กระไร ระบายยาวทางด้านหลังทำให้ดูสวยงามเวลาย่างเท้า โบว์ที่อยู่ทางด้านหลังก็ดูจะเหมาะกับความน่ารักของเจ้าตัวไม่ใช่น้อย

เล่นเอาคนเป็นเจ้าบ่าวอย่างยงกุกยิ้มจนปากจะฉีก ทุกคนในงานสามารถนับได้ว่าเจ้าบ่าวมีฟันบนอยู่กี่ซี่ ดวงตาที่จ้องมองเจ้าสาวทำเอาคนในงานจะละลายตายกันไปข้างเพราะมันหวานหยดย้อยน้ำตาลที่ว่าหวานยังจืดได้เมื่อต้องมาแข่งความหวานกับยงกุกในตอนนี้ แววตาที่มองเจโล่นั่นเหมือนกับว่าบนโลกนี้มีแค่เขากับเจโล่สองคนเท่านั้น

“ขอให้นายรักเจโล่และมองเขาด้วยสายตาอย่างนี้ตลอดไปนะยงกุก ไอ้ลูกชาย!” ซึงฮยอนรู้ดีว่ายงกุกรักเจโล่มากแค่ไหน มันเหมือนในวันที่เขามองเซริวในวันแต่งงานไม่ต่างกัน

“ผมจะรักเจโล่ให้มากขึ้นไปอีกในทุกๆ วันของผมครับ” ยงกุกรับเจโล่มาจากคนเป็นพ่อก่อนจะเดินเข้าสู่ตำแหน่งอย่างถูกต้อง

หลังจากการส่งตัวก็ถึงขั้นตอนการสาบานรักและสวมแหวนกันแล้ว

“ผมคิมฮิมชาน/บังยงกุก/จองแดอยอน ขอสาบานว่าจะรักและซื่อสัตย์ต่อยูยองแจ/ชเวจุนฮง/มุนจองอบ ทั้งในยามสุขยามทุกข์ จะดูแลเธอ ห่วงใยเธอ ปลอบโยนเธอจวบจนชีวิตจะหาไม่”

“ผมยูยองแจ/ชเวจุนฮง/มุนจองอบ ขอสาบานว่าจะรักและซื่อสัตย์ต่อคิมฮิมชาน/บังยงกุก/จองแดอยอน ทั้งในยามสุขยามทุกข์ จะดูแลเขา ห่วงใยเขา ปลอบโยนเขาจวบจนชีวิตจะหาไม่”

“พ่อขอประกาศว่าทั้งสามคู่ คิมฮิมชานยูยองแจ บังยงกุกชเวจุนฮง จองแดฮยอนมุนจองอบ เป็นสามีภรรยากันนับจากนี้ ขอให้ลูกได้สวมแหวนแทนใจให้กับคู่ของตนเพื่อเป็นดั่งสัญลักษณ์แห่งความรักของคนทั้งคู่”

แล้วทั้งหกคนต่างก็สวมแหวนให้คู่ของตน และมอบจุมพิตหอมหวานให้แก่กันเพื่อยืนยันความรักที่มีให้ แต่ดูจะน่าเป็นห่วงก็แดฮยอนที่โดนจองอบล็อกคอเอาไว้ไม่ยอมปล่อยสักที เล่นลำบากถึงหลวงพ่อต้องกระแอมไอใส่เพื่อแยกทั้งคู่

“สุขสันต์วันเกิดนะครับ ที่รักของผม” ยงกุกเอ่ยขึ้นมาก่อนจะมอบจุมพิตลงบนหน้าผากของเจโล่ที่หลับตาพริ่มเพราะคำพูดของอีกคน

“พี่คือของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดของผมเลยครับ ขอบคุณที่รักผมนะครับ!!” หลังการเอ่ยถ้อยคำหวานหูก็เล่นเอาคนในงานถึงกับเคลิ้มเพราะคำหวานของคนทั้งคู่ ต่างจากยองแจที่กำลังมุ้ยหน้าน้อยๆ ใส่ฮิมชานที่ไม่หวานแบบคนอื่นบ้าง

“อย่างอนสิครับ เดี๋ยวลูกจะหงุดหงิดนะครับ” ว่าแล้วฮิมชานก็หอมแก้มป่องฟอดใหญ่แบบจงใจให้อีกคนเรียกร้องแล้วค่อยจะสนองตามสไตล์ของเขาเองนั่นแหล่ะ

“สงสัยลูกจะหิวแล้วนะผมว่า” ยองแจพูดพลางลูบท้องตัวเองเบาๆ จนฮิมชานทนไม่ไหวต้องอุ้มเมียรักไปหาอะไรกิน ทั้งๆ ที่เดินก็ได้แต่ดันอยากโชว์หวานว่าง่ายๆ

แต่แล้วเรื่องหน้าประหลาดใจก็เกิดขึ้นจนได้ เมื่อช่วงของการโยนช่อดอกไม้มาถึง เพราะทั้งสามคนเลือกที่จะโยนช่อดอกไม้พร้อมกัน และคนที่ได้นี่สิที่น่าตกใจ

ฮยองซิกได้ช่อดอกไม้ของจองอบ ชีวานได้ช่อของยองแจอย่างยากลำบากนิดๆ เพราะต้องสู้รบกับเจ้ยูริ แต่อีกคนที่ไม่มีใครคิดว่าจะรับช่อดอกไม้ได้นี่สิ

“ยองเบ!!” เพื่อนรักอีกสี่คนได้แต่มองตาแทบหลุดเพราะเจ้าเพื่อนจอมเนียบของพวกเขาเพิ่งจะได้รับช่อดอกไม้ของเจโล่มาไว้ในมือ เรียกได้ว่ามันตกลงมาในมือเลยจะดีกว่า ก็ดันนั่งอยู่นิ่งๆ ที่โต๊ะไม่ได้ลุกมารอรับแบบคนอื่นแต่ช่อดอกไม้ก็ดันลอยหวือข้ามมาตกลงใส่มือ แถมยังรับเอาไว้โดยอัตโนมัติอีกต่างหาก

ยองเบที่พอเห็นว่าคนอื่นๆ กำลังมองตัวเองแบบตะลึงงันก็รีบเอ่ยออกมาแบบใจเย็นตามสไตล์ชวนขนหัวลุก

“ถ้าได้ไอ้นี่แล้วจะได้แต่งรึไง?” น้ำเสียงเย็นเยียบไร้ที่ติ เล่นเอางานหวานรื่นรมย์พลันจืดลงในฉับพลัน

ต่างจากเจโล่ที่เป็นเจ้าของช่อดอกไม้ที่รีบวิ่งมาหาคุณน้าคนสนิท

“ถ้าไม่มีคนให้แต่งด้วย ผมจะหาให้เองครับ!!” คำพูดของเจโล่เล่นเอายองเบครึมต่อไม่ไหว เลยต้องปล่อยหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

“โอเค เจโล่ว่าไงน้าก็ว่าตามนั้น!!!” ทำไงได้ ยองเบเอ็นดูเจโล่ไม่ต่างจากลูกขอตัวเอง เขาจึงจนปัญญาจะขัดใจคนที่กำลังยิ้มสดใสมาให้

ส่วนอีกสองคนที่เพิ่งได้ช่อดอกไม้ก็มองหน้ากันไปมาแบบเขินๆ

“รู้งี้แต่งพร้อมพี่ยงกุกก็ดีอ่ะเน๊อะ!!!” คำพูดของฮยองซิกเล่นเอาชีวานหน้าแดง ต่างจากเจ้ยูริที่ชวดช่อดอกไม้เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินต่อไป

หลังจากงานแต่งงานดำเนินเสร็จสิ้น ทั้งสามคนก็ตกลงใจว่าจะไปเที่ยวๆ พร้อมกัน เรียกได้ว่าไปสามคู่ชู้ชื่นด้วยรถตู้โฟล์คคันเดิมที่ทุกคนคุ้ยเคยกันดี ทั้งที่คนเป็นพ่อเป็นแม่เตรียมลิมูซีนเอาไว้ให้แท้ๆ แต่กลับชอบใจที่จะนั่งไปด้วยรถคันโปรดของทุกคน แถมรถสีดำในตอนนี้ก็โดนจับเปลี่ยนสีเป็นสีฟ้าสดใสตามใจเจโล่ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วด้วย ก็เลยยิ่งทำให้บรรยากาศของแต่ละคนยิ่งหวานไปกันใหญ่

“เป็นของขวัญที่วิเศษสุดเลยฮ่ะพี่ยงกุก!!!” เจโล่ดีใจที่ได้อยู่กับยงกุก และที่มีความสุขมากขึ้นไปอีกก็เพราะตอนนี้ทุกคนจะได้ไปเที่ยวด้วยกันอีกครั้ง แต่ในฐานะคู่แต่งงานใหม่ที่บ้านพักริมชายหาดที่คุณและคุณนายชเวจัดเตรียมไว้ให้ ที่นั้นเป็นบ้านหลังใหญ่และเป็นส่วนตัวสุดๆ บรรยากาศก็ไม่ต้องพูดถึงเพราะคงหาสถานทีที่โรแมนติกแบบนั้นได้ไม่ง่ายนักหรอกนะ

“พวกแกห้ามจู๋จี๋กันในรถชั้นนะโว๊ย ไม่งั้นพ่อจะจอดแล้วจู๋จี๋บ้าง!!” ยงกุกพูดเตือนสองคู่ที่เหลือให้ได้รู้ว่าเขาเองก็อยากจะหวานเหมือนกัน

“ช่างเถอะฮ่ะพี่ยงกุก ถ้าถึงบ้านพักเมื่อไหร่ผมจะให้รางวัลนะครับ!!!” เจโล่ที่เห็นยงกุกแอบอิจฉาคนอื่นๆ ก็ต้องรีบเอารางวัลมาล่อให้ยงกุกมีกำลังใจขับรถ

“งั้นพี่ขอรางวัลชิ้นใหญ่นะครับ!!” ยงกุกยิ้มหวานให้เจโล่ก่อนจะได้ยินอะไรที่ทำให้ยิ้มจนแก้มปริเหงือกล่นกันเลย

“ผมจะผูกโบว์ให้เลยครับ.. ผูกแต่โบว์เลยนะ!!” เจโล่กระซิบที่ข้างหูยงกุกเบาๆ เพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน เล่นเอายงกุกอยากจะเหาะให้ถึงบ้านพักซะเดียวนั้น

“จะเหาะไปเดี๋ยวนี้แล้วครับผม!!!” ว่าแล้วก็รีบไปบ้านพักอย่างไว

ในตอนนี้ ผมมีสิ่งที่ผมโหยหามาตลอดแล้วครับ พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วงผมอีกแล้วนะครับ เพราะเจโล่ผมถึงอยู่มาจนวันนี้ได้ และในทุกวันต่อจากนี้ผมจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขครับ เจโล่มอบครอบครัวให้กับผมคนนี้แล้ว ผมไม่จำเป็นต้องโหยหาอีกต่อไป...

และแล้วความสุขหวานชื่นของชีวิตแต่งงานก็เริ่มต้น ณ บัดนี้ ต่อจากนี้คงมีแต่ความหวานที่แต่ละคู่จะปรนเปรอให้แก่กัน ต่อจากนี้จะมีเจ้าตัวป่วนเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง แล้วทั้งหกคนจะทำยังไงกันนะ แล้วชีวิตแต่งงานของเด็กม.ปลายจะเป็นยังไงกันนะ

(ขอจบด้วยภาพของคู่รักทั้งสามที่นั่งรถตู้โฟล์คสีฟ้าสดใสที่มีโบว์สีชมพูติดไว้รอบ กำลังแล่นไปยังบ้านพักสำหรับการฉลองค่ำคืนของการแต่งงาน)

By ZeloStone

เอิ่ม.. ผิดคาดแฮ่ะ ดันแต่งพร้อมกันสามคู่ ไรท์เลยจนปัญญาจะแต่งให้หวานเลี่ยนเอียนเว่อร์

สรุปว่าจิ้นกันไปนะค่ะ แบบเขียนเองงงเอง ไม่เคยแต่งงานไม่รู้ว่ามันประมาณไหน

ภาคหนึ่งขอจบด้วยฉากแบบนี้นะค่ะ ส่วนตอนท้ายจะมีตอนพิเศษของแต่ละคู่มาให้

ค่ำคืนแรกของการแต่งงานของแต่ละคู่จะเป็นแบบไหนกันนะ จะหวานแค่ไหนเอ่ย?

ไรท์ขอชดเชยความหวานในคืนวันแต่งงานแล้วกันนะจ๊ะ เช่นเดิมเรทนิดๆ สไตล์ของไรท์

ไม่เม้นท์ไม่จัด เม้นท์น้อยไม่จัด เม้นท์มากๆ จะเรทเยอะๆ สรุปงานนี้ขอใจร้ายบ้างเน้อ!!!!!

แล้วเจอกันใหม่กับภาคสองชีวิตหลังแต่งงานและการเป้นรุ่นที่ห้าของเจโล่

รวมถึงการสืบทอดตำแหน่งของแดฮยอนแทนลุงมินซู

แล้วไหนจะเรื่องลูกของฮิมชานที่ปู่กะย่าดูท่าจะรักหลานคนนี้น่าดู

ว่าแต่พ่อแม่ของฮิมชานคือใครกันนะ?? ขอบอกในภาคสองนะจ๊ะ!!

ขอบคุณทุกกำลังใจที่มอบให้กับไรท์ ขอบใจที่ติดตามกันมาถึงขนาดนี้

ไรท์เขียนเรื่องได้อย่างต่อเนื่องเพราะคอมเม้นท์หลายๆ คอมเม้นท์เลยนะ

ในเวลาไม่ถึงเดือนแต่เขียนเรื่องได้ยาวถึงขนาดนี้ก็บุญหัวไรท์มากเลย

หวังว่าทุกคนจะชอบและรักฟิคเรื่องนี้เหมือนไรท์นะเออ

ภาคต่อไปจะพยายามให้มากกว่านี้นะจ๊ะ จะหวานให้นักกว่าเดิม สัญญา!!!