ในอ้อมกอดของพี่มีเจโล่อยู่ในนั้น
แล้วผมล่ะทำไมถึงไม่มีใครต้องการผมเลย
ฮยองซิกที่ถูกไล่ออกมาจากห้องของเจโล่ไม่ได้หนีไปไหนไกลเลย
เขาแอบอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเจโล่ คอยชะเง้อมองดูแสงไฟจากในห้องนั้น
เขาไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น รู้แค่ยงกุกออกมาจากบ้านนั้นด้วยท่าทีโกรธเกรี้ยว
และไม่นานนักก็มีแดฮยอนกับฮิมชานตามออกไป
เขาอยากจะขอโทษเจโล่ที่ทำแบบนั้นและที่สำคัญคือขอโทษยงกุก
แต่เขาผิดมากรึไงที่รักเจโล่แบบนี้
ฮยองซิกไม่ทำอะไรนอกจากเฝ้ามองหน้าต่างบานเดิม
แต่อยู่ไปที่ดับไปแล้วก็สว่างขึ้นอีกครั้ง
ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็เห็นยองแจวิ่งออกไป
ทั้งที่อยากจะตามไปดูแต่ก็อยากจะอยู่ตรงนั้นต่ออีกสักหน่อย
และหลังจากยองแจวิ่งออกไปไม่เท่าไหร่ เจโล่ก็เดินออกมาพร้อมกับจองอบ
“นี่นายยังร้องไห้อยู่อีกหรอเจโล่?”
ผมทำให้สองคนนั้นทะเลาะกันงั้นหรอ
หลังจากที่เจโล่วิ่งออกไปฮยองซิกก็ตามมาไม่ห่าง
จนเขาได้เห็นเรื่องราวที่ทำให้เขาถึงกับทรุด
ยงกุกกับเจโล่กำลังทะเลาะกันหนักมากเพราะเขา
“พี่ขอโทษนะเจโล่ที่เป็นต้นเหตุให้นายต้องร้องไห้แบบนี้”
แต่หลังจากนั้นไม่นาน
สิ่งที่เขาไม่อยากจะเห็นเลยก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า เพราะหลังจากทุกคนออกไปกันหมด
ไม่นานเจโล่ก็มอบจูบแสนหวานให้กับยงกุก
นั่นเองที่ทำให้ฮยองซิกยอมหันหลังและเดินกลับไป
“เอาเหล้ามาให้ฉันอีกสิ วันนี้จะดื่มให้เมาตายไปข้างเลย”
ฮยองซิกที่ตอนนี้กำลังเมามายในร้านเหล้าที่เขาเคยไปเป็นประจำ
“พี่ว่านายเมามากเกินไปแล้วนะฮยองซิก”
ผู้ชายอีกคนกำลังพูดห้ามฮยองซิก
“พี่จะมารู้อะไรเรื่องของผม
ผมจะดื่มใครจะทำไม? อีกอย่างร้านนี้ก็ปิดเช้าไม่ใช่หรอ?”
ผู้ชายคนนั้นมองฮยองซิกด้วยแววตาสงสาร
ก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาในน้องชายที่เขารู้จักมานาน
“พอเถอะนะฮยองซิก
อย่าร้องไห้ต่อหน้าฉันอีกเลยนะ” เจ้าของใบหน้างดงามกำลังเอ่ยออกมาด้วยความปวดใจ
เขาได้มอบความรักให้คนตรงหน้าไปเมื่อนานมาแล้ว
แต่คนตรงหน้ากลับไม่เคยสัมผัสได้ถึงความรักของเขา
ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้หน้าสวยหมองลงไป
“ทำไมเขาถึงไม่รักผมล่ะ?
ทำไมไม่มีช่องว่างให้ผมแทรกเข้าไปเลย??” คำพูดของฮยองซิกทำร้ายจิตใจคนที่กำลังปลอบโยนเขาอยู่จนเผลอหลั่งน้ำตาออกมา
“พี่ร้องไห้ทำไม? สงสารผมรึไงกัน”
สายตาของอีกคนนั่นช่างเต็มไปด้วยความเสียใจ
“นายเอง!
ก็ไม่เคยเปิดหัวใจของนายให้ฉันเหมือนกันนั่นแหล่ะ”
ฮยองซิกไม่เคยรู้เลยว่าตลอดเวลาที่ผ่านมามีใครอีกคนที่เฝ้ารอความรักของเขามาโดยตลอด
“พี่รักผมหรอ พี่ชีวาน?”
ชีวานไม่ตอบออกมาแต่เขาโน้มตัวไปจูบฮยองซิกแทนคำตอบที่อยู่ในใจของเขามานาน
“มองฉันบ้างได้ไหม?
ให้ฉันได้รักนายได้ไหม??” แต่เหมือนฮยองซิกจะไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“ผมกลับแล้ว!!” เขาทิ้งให้อีกคนยืนร้องไห้ต่อไปอย่างเย็นชา
ชีวานไม่สนเรื่องที่ฮยองซิกจะเมินเขารึเปล่า
เขาแค่ต้องการจะไปส่งฮยองซิกให้ถึงที่พักเท่านั้น
“ฮยองซิกอ่า ให้พี่ไปส่งนายดีกว่านะ”
ฮยองซิกไม่สนใจที่ชีวานพูดแล้วเดินต่อ
“ถ้านายโกรธที่พี่ทำแบบนั้น
พี่จะไม่ทำอีกแต่ให้พี่ไปส่งนายนะ นายก็รู้ว่าพี่เป็นห่วงไม่ใช่รึไง?”
ผมไม่อยากเจอใคร ไม่อยากจะรับรู้อะไร ผมอยากอยู่คนเดียว
“ปล่อยผมนะ!!
ผมรู้ว่าพี่เป็นห่วงแต่อย่ายุ่งกับผมตอนนี้ได้ไหม?”
แต่เพราะการซัดเหล้าหนึ่งกลมรวดเดียวก็ทำให้ฮยองซิกต้องยอมแพ้
ในตอนนี้ชีวานที่ดูจะตัวเล็กกว่าเป็นกองกำลังพยุงเขาอยู่ กว่าจะมาถึงห้องพักได้ก็เล่นสะบักสะบอมกันทั้งคู่
“นายนอนอยู่นี่นะ
เดี๋ยวฉันไปหาผ้ากับน้ำอุ่นมาเช็ดหน้าให้”
ฮยองซิกที่ตอนนี้กำลังเมาและเสียใจอยู่มาก
เขาโกรธที่ไม่ได้รับความรักจากคนที่เขารัก
และคนที่รับเคราะห์ก็ไม่ใช่ใครแต่เป็นชีวาน
ฮยองซิกดึงชีวานมาจนล้มลงบนเตียงของเขา
ก่อนที่เขาจะเริ่มฉีกทึ้งเสื้อของชีวานออกโดยไม่สนใจอีกคนที่ตอนนี้กำลังร้องไห้
“ฮยองซิกหยุดนะ พอได้แล้ว!!!” ฉันต้องการความรักจากนาย ไม่ใช่อะไรที่น่าสมเพชแบบนี้
“พี่ชอบผมไม่ใช่รึไง
รึว่าตอนนี้ก็รังเกียจผมอีกคน?”
ฮยองซิกไม่สนใจว่าชีวานจะร้องไห้มากแค่ไหน
เขาจับคนตัวเล็กฉุดกระชากไปมาจนเสื้อผ้าไม่เหลืออยู่แล้วก่อนจะถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกตามทีหลัง
“ถ้านายไม่รักพี่แล้วนายจะทำแบบนี้ทำไม??”
ชีวานตอนนี้ได้แต่ร้องไห้จนตัวสั่นเทิ้ม
“ไหนบอกว่ารักผม
ถ้ารักก็ต้องทนผมให้ได้สิ”
สิ่งที่ฮยองซิกทำ ไม่ต่างอะไรไปกับการระบายอารมณ์
เขาไม่แม้แต่จะจูบชีวานด้วยซ้ำ ทุกอย่างเกิดขึ้นด้วยอารมณ์ที่รุนแรงของฮยองซิก
ส่วนชีวานที่เป็นคนรองรับอารมณ์ก็ทำได้เพียงกัดหมอนเอาไว้ให้แน่นที่สุด
เพื่ออดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้
ที่นายทำอยู่มันไม่ใช่ความรักนะฮยองซิก
ไม่ใช่แม้แต่ความใคร่ด้วยซ้ำ ทำไมต้องโหดร้ายกับฉันขนาดนี้ด้วย ทั้งที่ฉันรักและดีกับนายมาตลอด
แต่ทำไมนายถึง...
ผมร้ายกับพี่ขนาดนี้พี่ยังจะรักผมอยู่ไหมพี่ชีวาน
เพราะคนที่ผมรักนะต่อให้ผมทำดีแค่ไหนเขาก็ไม่รักผมหรอกนะ
ที่ผมทำกับพี่แบบนี้พี่ก็ต้องเกลียดผมซิจริงไหม? อย่ารักคนอย่างผมเลยนะเพราะผมไม่มีวันรักพี่ได้หรอก
หลังจากปลดปล่อยความโกรธทั้งหมดออกมา
ฮยองซิกก็หลับไปโดยไม่สนใจอีกคนแม้แต่นิดเดียว
ส่วนชีวานก็ยังคงร้องไห้ไม่ต่างจากตอนเริ่ม เขาเจ็บปวดที่โดนทำร้ายแบบนี้
“แค่เพียงจูบฉันนายก็ทำไม่ได้รึไง แม้แต่สิ่งที่นายทำเมื่อกี้นายเองไม่ได้มีอารมณ์อยากจะทำสักหน่อย
แล้วทำแบบนี้เพื่ออะไร?” นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ชีวานเอ่ยออกมาก่อนจะออกจากห้องไป
ส่วนอีกด้านของคนที่ถูกแบบใส่บ่าออกมาจากบ้านของยงกุกกำลังโดนทุบหลังไม่ยอมหยุดจากคนที่โดนเขาแบกออกมาจากบ้าน
“ถ้ายังไม่หยุดคืนนี้พี่จะปล่อยให้นายนอนคนเดียวนะจองอบ”
แดฮยอนเหนื่อยและเบื่อกับการทะเลาะ เขาเห้นมันมามากพอแล้ว
“ผมไม่เคยดื้อกับพี่สักหน่อย
แต่ตอนนี้ผมเป็นห่วงเจโล่นี่ฮ่ะ ปล่อยผมนะ ผมจะไปหาเจโล่!!!”
ตุ๊บ!!!
แดฮยอนที่เริ่มจะหมดความอดทนโยนจองอบที่ดิ้นไปมาลงกองกับพื้น
“พี่แดฮยอนฮ่ะ ผมเจ็บนะโยนลงมาได้”
สายตาของแดฮยอนในตอนนี้เปลี่ยนไปจากที่เคย
“แล้วที่จองอบตีพี่ไม่ยอมหยุดแบบนั้น
พี่ไม่เจ็บเลยใช่ไหมครับ?” มันดูเย็นชามากกว่าใจเย็น
“ก็ผม..”
แดฮยอนไม่ฟังอะไรแล้วเลือกที่จะหันหลังกลับไป
“พี่จะไปไหนฮ่ะพี่แดฮยอน?” เขาไม่คิดที่จะหันกลับมามองจองอบด้วยซ้ำไป
“ถึงบ้านจองอบแล้วไง
พี่ก็กลับได้แล้วจริงไหม?” แล้วก็เดินไปโดยไม่สนใจจองอบที่กำลังร้องไห้
จองอบไม่เคยเห็นแดฮยอนที่เป็นแบบนี้ แดฮยอนไม่เคยโกรธหรือโวยวายใส่เขา
แต่ที่แดฮยอนเป้นในตอนนี้น่ากลัวกว่าโกรธซะอีก มันเหมือนอีกคนกำลังรู้สึกเบื่อหน่ายอยู่
ผมเบื่อกับเรื่องพวกนี้เต็มทีเหมือนกับที่ผมเคยเห็นเมื่อตอนเป็นเด็ก
ทั้งที่เคยมีความสุขทั้งทีรักกันขนาดนั้น
แต่ก็ต้องทะเลาะกันด้วยเรื่องงี่เง่าน่าเบื่อ
ทำไมต้องทำให้อีกคนเสียใจทั้งที่รักกัน และทั้งที่เป็นแบบนั้นก็ไม่เคยกลับมาหาผม คนสองคนที่ลืมไปแล้วว่ามีผมอยู่
เมื่อตอนที่ผมเด็กกว่านี้
ผมน่าจะอายุแคห้าหกขวบเท่านั้น
“นี่แดฮยอนมาหายายหน่อยสิ”
ผมที่แอบไปหลบในห้องนอนกำลังแอบมองคนๆ หนึ่งอยู่ เธอเป็นคนที่หน้าตาตลก
ดูท่าทางน่าจะใจดีนะ เพราะงั้นผมถึงได้ออกไปตามที่ยายบอก
“ว่าไงจ๊ะแดฮยอน คิดถึงแม่ไหม?”
ผู้หญิงคนนี้เรียกตัวเองว่าแม่หรอ เธอเป็นแม่ของผมหรอเนี่ย แม่ของผมมาหาผมแล้ว
“แล้วพ่อหล่ะครับ พ่อมาไหมครับแม่?”
ผมดีใจที่ได้เจอแม่ และผมก็อยากจะเจอพ่อเหมือนกัน
“แม่ขอโทษนะจ๊ะ
พ่อของแดฮยอนแม่ไม่รู้ว่าเขาไปไหนเหมือนกัน” แม่ของผมกำลังร้องไห้ แม่ก็คิดถึงพ่อเหมือนผมใช่ไหมฮ่ะ
“แดฮยอนอย่าถามถึงผู้ชายคนนั้นอีกนะ
ยายไม่ชอบรู้รึเปล่า?” ยายของผมเกลียดพ่อของผม นั่นคือสาเหตุที่ผมไม่เข้าใจ
แต่หลังจากนั้นไม่กี่วันผมก็ได้ยินสิ่งที่แม่กับยายคุยกัน
“ทำไมถึงไม่กลับมาอยู่กับลูกสักทีฮ่ะแดซอง?
นี่จะให้ฉันดูแลลูกของแกแทนแกแบบนี้อีกนานเท่าไหร่ ฉันสงสารหลานของฉันนะ”
ยายมักจะเป็นห่วงผมเสมอ เป็นอย่างนี้มาตลอด
“ฉันขอโทษนะแม่ แต่ฉันทนมองแดฮยอนไม่ได้
มันทำให้ฉันคิดถึงเขา” ผมเหมือนกับคนๆ นั้นหรอฮ่ะแม่
“แต่แดฮยอนเป็นลูกของแกนะแดซอง”
ผมเห็นว่าแม่ของผมกำลังร้องไห้
“ฉันจะส่งเสียแดฮยอนเหมือนที่เคยทำ
เพราะงั้นแม่อย่าบังคับฉันเลยนะ” เพราะผมเหมือนคนๆ นั้น
แม่ถึงไม่อยากอยู่กับผมใช่ไหมฮ่ะ?
“แม่ครับ!!” ผมที่ฟังอยู่นาน อยากจะรู้อยุ่เพียงเรื่องเดียวเท่านั้น
“แม่รักผมใช่ไหมฮ่ะ
ไม่ได้เกลียดผมเหมือนที่คุณยายเกลียดพ่อใช่ไหมฮ่ะ?” น้ำตาของผมไหลออกมาไม่ขาดสาย
ผมเสียใจที่แม่ไม่อยากมองหน้าผม
“รักสิจ๊ะ แม่รักแดฮยอนมากที่สุดเลยนะ
แต่แม่ยังคงลืมเขาไม่ได้ ถ้าแม่เข้มแข็งกว่านี้แม่จะกลับมาหาแดฮยอนนะ”
นั่นคือสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นบอกกับผม แต่หลังจากนั้นเธอไม่เคยมาหาผมคนนี้อีกเลย
และตอนนี้ผมเริ่มไม่แน่ใจกับเรื่องความรักเท่าไหร่
ทำไมรักแต่ถึงทิ้งกันไป ทำไมความรักถึงคอยทำร้ายทุกคนที่ยุ่งเกี่ยวกับมันนะ
จองอบไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
เขาเป็นห่วงที่แดฮยอนเป็นแบบนั้น
หรือเพราะเขาเอาแต่ใจและทุบตีจนทำให้แดฮยอนโกรธงั้นหรอ เพราะเขานิสัยไม่ดีแดฮยอนจึงหันหลังเดินไปแบบนี้ใช่ไหม
จองอบไม่แน่ใจว่าเขาต้องทำยังไงจึงทำได้เพียงพูดออกไป
“ขอโทษครับที่ผมตีพี่แบบนั้น
ยกโทษให้ผมนะ” จองอบร้องไห้ออกมาออย่างช่วยไม่ได้
เขากลัวที่ตัวเองกับแดฮยอนจะทะเลาะและโกรธกันแบบที่เจโล่และยงกุกเป็น
“พี่ไม่ได้โกรธจองอบ พี่แค่เหนื่อยนะ”
แต่แดฮยอนที่หันกลับมาก็โดนอีกคนโผเข้ากอดแทน
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิฮ่ะ
พี่กำลังเศร้าอยู่ใช่ไหมบอกมาสิครับพี่แดฮยอน”
แดฮยอนมองจองอบอย่างเหนื่อยหัวใจ
เด็กคนนี้จะทิ้งเขาไปทั้งที่รักเขารึเปล่านะ
“อย่าทำแบบนี้กับผมสิฮ่ะ
อย่าทำหน้าเหมือนว่าการมองหน้าผมมันทำให้พี่เจ็บปวดสิครับ”
“นายคงจะไม่ทิ้งฉันไปแบบคนพวกนั้นใช่ไหมจองอบ?”
“ผมจะไม่หนีพี่ไปไหน
เพราะงั้นได้โปรดอยู่กับผมนะฮ่ะ”
แดฮยอนที่สะลัดเรื่องราวในอดีตออกไปจนหมดก็รู้สึกผิดต่อจองอบที่กำลังร้องไห้เพราะความเย็นชาของเขาเอง
แดฮยอนไม่รู้จะปลอบจองอบยังไงเขาจึงโน้มหน้าลงจูบจองอบอย่างอ่อนโยน
ส่วนจองอบก็กอดตอบอย่างอบอุ่น
นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่สองคนนี้จูบกันอย่างอ่อนหวานด้วยความรู้สึกทะนุถนอมที่ทั้งสองคนต้องการส่งไปให้ถึงอีกคน
แต่แล้วเรื่องก็จบเหมือนกับทุกๆ
คืนของจองอบและแดฮยอน สองคนนี้เคยชินกับการพูดจากันด้วยภาษากายมากกว่า
และเช่นเคยที่แดฮยอนหมดแรงเดินอีกครั้ง
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น