หลังจากการจัดเตรียมข้าวของที่ต้องใช้เสร็จลุงมินซูกับป้าแดซองก็ออกเดินทางพร้อมเจ้าลูกชายตัวดีเพื่อไปสู่ขอสะใภ้ในเจ้าลูกชายตัวดีที่เอาแต่ยิ้มหน้าระรื่น
“สวัสดีค่ะ ฉันซองจงส่วนนี้สามีฉันแจบอมค่ะ!” เจอคำทักทายก็เล่นเอาคุณนายแดซองถึงกับพูดไม่ออก
เพราะว่าที่พ่อตาแม่ยายของแดฮยอนบอกได้ว่าหล่อโหดสวยโคตร
“สวัสดีค่ะ คือฉันอยากจะมาขอหนูจองอบให้ตาแดฮยอนเขานะค่ะ” ว่าแล้วคุณนายก็หัวเราะเฝือนๆ ออกไป เพราะเห็นคนทั้งคู่ทำหน้างงใส่
“ก็แหม.. เด็กเขารักกันนะค่ะก็เลยมาทำให้มันถูกต้อง
จองอบจะได้ไม่เสียหายด้วยไงค่ะ” ยิ่งพูดก็ยิ่งดูเหมือนจะทำให้แจบอมกับซองจงงงกว่าเดิม
“แป๊ปนึงนะค่ะ” ว่าแล้วซองจงก็รีบเดินขึ้นไปบนห้องของลูกชายตัวเองก่อนจะลากลงมาข้างล่างด้วยกัน
ส่วนจองอบก็ทำหน้าบอกบุญไม่รับสักเท่าไหร่
“คุณแจบอมคิดว่ายังไงค่ะ สินสอดแค่นี้จะพอรึเปล่าค่ะ?” พอลงมาข้างล่างก็เจอเข้ากับทองคำแท่งสองก้อนใหญ่วางไว้ตรงหน้าสามีตัวเอง
ซองจงจึงรีบลากลูกชายไปนั่งอย่างไว
“ฉันยังไม่ได้ตกลงอะไรเลยนะค่ะ แล้วทองคำนี้มันอะไรกันค่ะ??” ซองจงทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยเธอไม่ได้จะยกลูกชายของเธอให้ใครก็ได้นะ
“พี่แจบอมพูดอะไรบ้างสิค่ะเนี่ย?” อืม.. แจบอมเอาแต่ยิ้มหวานใส่เมียแทน
“อยากจะแต่งวันไหนล่ะครับ??” แจบอมพูดถามลุงมินซูก่อนจะโดนเมียรักกระหน่ำทุบตีชุดใหญ่
“น่านะ.. เด็กเขารักกันนิ ตอนเรายังแต่งกันตั้งน้องสิบห้าเองนะจ๊ะ” คำพูดของแจบอมเล่นเอาซองจงพูดไม่ออกแถมอายหน้าแดงอีกต่างหาก
“ก็สมัยนั้นกับสมัยนี้มันไม่เหมือนกันนี่ค่ะ” ซองจงยังคงเถียงแจบอมต่อไปเรื่อยๆ
“ถ้าคุณน้าไม่ยกจองอบให้ผม ผมจะฉุดจองอบเลยนะครับ!!” ว่าแล้วแดฮยอนก็พูดจาหน้าตายใส่ว่าที่พ่อตาแม่ยายซะเลย
เล่นเอาแจบอมมองหน้าหาเรื่อง
“ถ้าคิดจะทำอะไรแบบนั้นแล้วคิดว่าน้าจะตามลูกสาวน้าไม่เจอก็ตามใจ?” แจบอมทำหน้าดุใส่เล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้จองอบ
“จองอบว่าไงลูก?” จะบอกว่าไงดีฮ่ะ
ถ้าแต่งแล้วผมจะได้อยู่กับพี่แดฮยอนทั้งวันเลยใช่ไหม??
“แต่งฮ่ะ!!!” คำตอบของจองอบดังสนั่นลั่นบ้าน
แล้วก็ต้องหน้าแดงเพราะดันตะโกนซะสุดเสียงอย่างกับกลัวว่าจะไม่ได้แต่งงั้นแหล่ะ
“งั้นก็เป็นอันว่าตกลงนะครับ” ลุงมินซูกำลังถอนหายใจอย่างโล่งอก
ก็ไอ้ลูกชายตัวดีดันไปเปรี้ยวใส่ว่าที่พ่อตาเข้าซะได้
อันที่จริงถ้ารู้ว่าเป็นผู้ชายคนนี้เขาอาจจะไปเกณฑ์ลูกน้องมาเพิ่มก็ได้
ก็แหมพ่อของจองอบเป็นถึงอดีตหัวหน้าแก๊งค์มาเฟียใหญ่อีกแก๊งค์นี่นะ ส่วนที่ลาออกจากแก๊งค์ก็เพราะว่าเมียท้องนั่นแหล่ะก็เลยล้างมือในอ่างทองคำแล้วผันตัวเองมาเป็นนักธุรกิจแทน
แต่บรรดาคนในวงการก็รู้กันดีว่าคนๆ นี้ยังมีอิทธิพลอยู่ไม่น้อยเลย
“ถ้างั้นผมพาจองอบไปเที่ยงนะครับวันนี้ ผมอยากจะไปฉลองกับเพื่อนๆ
หน่อยนะครับ” แดฮยอนเอ่ยปากขออนุญาตก่อนจะลากจองอบไปหาเพื่อนอีกสองคนที่รอเขาสองคนอยู่ที่ร้าน
“เฮ้ย!! พ่อแม่จองอบยกจองอบให้ฉันแล้วนะโว๊ย!!!”
ไอ้คนได้ดีใจทีหลังเพื่อนดันดีใจออกนอกหน้า ต่างจากเพื่อนๆ
ที่มองแบบขอไปที
“ไม่ดีใจกะกูเลยไง๊??” นี่เพื่อนมึงจะแต่งงานแล้วนะครับ
ดีใจกะคนหล่อหน่อยดิเฮ้ย!
“พวกกูก็จะแต่งเหมือนกัน!!” ยงกุกกับฮิมชานพูดออกมาพร้อมกันเล่นเอาแดฮยอนเซ็ง
เพราะเจ้าตัวนึกว่าจะได้แต่งก่อนคนอื่นซะอีก
“แต่งพร้อมๆ กันเลยดีไหม วันเกิดผมเลยเป็นไงครับ??” วันเกิดของเจโล่ใกล้เข้ามาพอดิบพอดี
เรียกได้ว่าฤกษ์สะดวกแบบสุดโต่ง
“ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดสุดพิเศษให้ผมเลยนะฮ่ะ” ว่าแล้เจโล่ก็หันไปอ้อนยงกุก
เพราะถ้ายงกุกว่าไงอีกสองคนก็ว่าตามอยู่แล้ว
“นะฮ่ะพี่ยงกุก!!!” ท่าไม้ตายที่หายไปนาน บุ้ยปาก
แก้มป่อง ตาแป๋วแว๋ว ยงกุกจะขัดใจได้ลงให้มันรุ้ไป แถมสองมือเล็กๆ
ก็กอบกุมมือของยงกุกเอาไว้แน่น คนโดนท่าไม้ตายไม่ตายเพราะบริโภคความน่ารักเกินเหตุก็บุญเท่าไหร่แล้ว
“ห้ามมีข้อแม้ เจโล่อยากแต่งวันไหนแต่งวันนั้น ใครไม่ยอมพ่อจะเชือดให้”
หลังจากทำหน้าเหมือนฆาตกรโรคจิตใส่สี่คนที่เหลือก็หันมายิ้มแป้นใส่เจ้าตัวป่วนที่ยังอ้อนไม่เลิก
“รางวัลล่ะครับ?” ว่าแล้วยงกุกก็ทำแก้มป่องใส่เจโล่ก่อนจะได้รับหอมฟอดใหญ่จากเจโล่จนสมใจอยาก
“ขอบคุณฮ่ะ!!” ท่าทางของสองคนนี้เล่นเอาคนที่เหลือเซ็งไปตามๆ
กัน ก็นะบังคับคนอื่นแล้วก็หวานชื่นอยู่สองคน
“งั้นไปดูชุดแต่งงานกันนะครับ เจโล่ต้องใส่ชุดเจ้าสาวให้พี่ได้ยลโฉมนะครับ”
ว่าแล้วก็หอมแก้มคนน่ารักอีกสองฟอดก่อนจะลากทุกคนไปขึ้นรถ
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าอยากจะดูชุดแบบไหนกันค่ะ??” พนักงานในร้านเหมือนจะรู้ใจเพราะเธอถามทันทีที่เดินเข้าไปในร้าน
“เอาแบบออกแนวญี่ปุ่นนิดๆ แต่เป็นชุดแบบใส่เข้าโบสถ์นะครับ” ยงกุกเลือกรูปแบบชุดเอาเองเสร็จสรรพ จนเจอชุดที่ถูกใจจนได้ก่อนจะหันไปมองเจโล่ที่ดูจะชอบชุดเดียวกันกับเขาไม่น้อยเลย
“พี่ยงกุกชอบชุดนี้ไหมครับ??” เจโล่หันมายิ้มแบบอายๆ
ยิ่งทำให้ยงกุกรู้ทันเข้าไปใหญ่
“อยากเห็นเจโล่ใส่ชุดนี้จังเลยครับ” ว่าแล้วก็ยิ้มหวานใส่แทนคำตอบ
ส่วนเจโล่ที่เขินก็รีบเดินหนีเข้าห้องเปลี่ยนชุดทันที
ก่อนจะออกมาพร้อมความน่ารักเกินคำบรรยาย
“ผมใส่แล้วเป็นไงบ้างครับ?” เจโล่ยิ้มเขินๆ
เพราะยงกุกกำลังจ้องเขาตาเป็นประกาย
“นางฟ้าชัดๆ เลยครับผม!!” คำตอบของยงกุกอย่าว่าแต่เจโล่เขินเลย
แม้แต่พนักงานก็นิ้วหงิกไปความหวานเลี่ยนเกินบรรยายของสายตากรุ่มกริ่ม
“จองอบครับ พี่อยากเห็นจองอบใส่ชุดนี้อ่ะ” ว่าแล้วแดฮยอนก็หยิบมุขเจโล่มาใช้บ้างเสียแต่ว่ามันแลดูน่าหมั่นไส้มากกว่าน่ารักอ่านะ
“ถ้าผมใส่แล้วพี่จะหยุดทำท่าทางแบบนี้ใช่ไหมครับ??” จองอบทำหน้าเบื่อหน่ายใส่แบบไม่ปิดบัง
เล่นเอาแดฮยอนเขินจนหน้าดำอมชมพูไปเรียบร้อย
“ผมขอลองชุดนี้นะครับ” ว่าแล้วจองอบก็ขอพนักงานให้หยิบชุดที่เขาเลือกมาใส่ลองดู
“เสร็จรึยังครับจองอบ? พี่อยากเห็นแล้วนะครับ!!!”
หลังจากการประท้วงเล็กๆ ของแดฮยอน
พนักงานก็เปิดฉากกั้นออกเผยให้เห็นร่างเล็กที่น่ารักสุดๆ ในชุดเจ้าสาว ส่วนแดฮยอนก็น้ำลายหกไปเป็นที่เรียบร้อยเพราะอ้าปากค้างนานไปหน่อย
“ผมอยากลองชุดนั้น จะใส่ได้รึเปล่าอ่ะเนี่ย?” ยองแจไม่บ่นเฉยเพราะกำลังก้มมองดูพุงน้อยๆ
ของตัวเองจนฮิมชานต้องรีบปลอบใจคนกำลังท้องกำลังไส้
“ทำไมจะใส่ไม่ได้หล่ะครับ? ถ้ายองแจใส่ล่ะก็นะรับรองว่าน่ารักกว่าสองคนนั้นแน่นอนเลย”
ฮิมชานพยายามให้กำลังใจเต็มที่จนยองแจใจชื่นขึ้นมาจนยอมลองชุดให้ฮิมชานได้ยลความงาม
“ดีนะเนี่ยที่เมียผมมีนม ไม่งั้นตรงอกมันต้องหลวมแน่ๆ อ่ะเน้อ” คำพูดของฮิมชานไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยสักนิดเพราะมันทำให้ยองแจควันออกหูแทน
“ใครมีนมฮ่ะ คิมฮิมชาน!!!” ยองแจตะโกนใส่ฮิมชานที่เอาแต่ยิ้มฟันล้ำหน้า
พร้อมสองมือก็รีบยกขึ้นมาปิดเนินอวบๆ เอาไว้แบบเขินอายเล็กน้อย
หลังจากเลือกชุดแต่งงานเรียบร้อยยงกุกก็ถึงกับกระเป๋าแบนราบเป็นหน้ากลอง
ก็แหมๆ ไอ้เพื่อนตัวดีอีกสองคนนี่สิ ดันบังคับให้เขาจ่ายโดยมีเหตุผลว่ายงกุกมีเงินมากกว่าพวกมัน
“แล้วเราจะจัดงานแต่งที่ไหนกันดีล่ะ??” ยงกุกถามขึ้นมาหลังจากขับรถออกมาจากร้านเพื่อกลับไปปรึกษาพ่อกับแม่เรื่องที่จัดงานก็ปรากฎว่าทุกคนต่างเสนอความคิดเห็นมากมายหลายหลากต่างกันออกไป
ฮิมชาน อยากแต่งในโบสถ์หลังเก่าแก่
ยองแจ อยากจัดงานที่ริมชายหาด
แดฮยอน อยากดำลงไปแต่งใต้น้ำ
จองอบ อยากจัดบนกว้างที่เต็มไปด้วยดอกไม้
แต่สำหรับยงกุก
มีที่ๆ หนึ่งที่เขาอยากจะให้เจโล่ใจตรงกันมากที่สุดเป็นครั้งแรก
“ผมอยากจัดที่สวนสาธารณะแถวบ้านเรานะครับ ที่ริมสระน้ำ ใกล้กับม้านั่งตัวนั้นของเราไงฮ่ะ”
เจโล่ยิ้มหวานให้ยงกุกก่อนจะหันหน้าหลบแบบอายๆ
เพราะเขาเองแอบเห็นว่ายงกุกยิ้มกว้างขนาดไหน
“คิดแบบเดียวกันใช่ไหมเนี่ย สองคนนี้นิ?” ยองแจดูจะรู้ทันคนสองคนที่เอาแต่อมยิ้มเงียบๆ
“ที่สวนก็ดีเหมือนกันนะครับ มีสวนดอกไม้ด้วย มีลานกว้างแถมยังมีสระน้ำด้วย
ต้องสวยสุดๆ เลยฮ่ะ!!”
หลังจากได้ยินว่าเจโล่อยากจัดที่สวนก็ไม่มีใครขัด
เหตุเพราะทุกคนรู้ดีว่าทั้งคู่มีความทรงจำที่สวยงามขนาดไหน ณ ที่แห่งนั้น
อีกอย่างทุกคนต่างก็มีความทรงจำในวัยเด็กที่นั้นกันทั้งนั้น
เพราะงั้นมติเป็นเอกฉันท์ทุกเสียงขอโวทย์ให้จัดที่สวนสาธารณะ
“ต้องเป็นงานแต่งงานที่ดีที่สุดเลยฮ่ะ” ของขวัญวันเกิดของผมในปีนี้เป็นของขวัญที่มีค่าที่สุดเลย
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น