1st 34 เอาคืน

คงเพราะเด็กอีกคนถูกปลุกขึ้นมา ยิ่งทำให้ซึงฮยอนและเซริวโกรธจัดมากกว่าที่ควรจะเป็น และทางเดียวที่จะทำให้ทั้งคู่ใจเย็นลงได้ คงเป็นการลงมือกับคนที่เป็นตัวต้นเหตุของเรื่องในตอนนี้

“แดซอง! ดาบของฉันอยู่ไหน?” ดาบที่ถูกเก็บรักษาเอาไว้ให้ไกลตัวถูกนำมาใช้อีกครั้ง ตัวดาบถูกสลักด้วยลวดลายมังกรอย่างสวยงามไร้ที่ติ คมดาบนั้นเงาวาวบ่งบอกให้รู้ได้ถึงความคม ด้ามจับถูกพันเกี่ยวด้วยไหมสีแดงและทองสลับอย่างสวยงาม มันคือดาบซามูไรที่สวยไร้ที่ติ ความยาวของดาบไปมากไม่น้อย และเมื่อถูกถือโดยคนที่ในตอนนี้อยู่ในโหมดของรุ่นที่สี่ก็ยิ่งทำให้ดาบนั้นดูกระหายเลือดอย่างบอกไม่ถูก

“โทษฐานที่พวกมันทำให้จิโร่ตื่น!” เซริวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปในถิ่นของศัตรู

“พวกแกเป็นใคร? เป็นพวกของไอ้ยงกุกมันรึไงว่ะ??” หัวหน้าใหญ่แห่งแก๊งค์ชินฮวากำลังเอ่ยปากถามผู้มาเยือน

“แม่ฮ่ะ พ่อฮ่ะ!!” ที่แห่งนี้ พวกมันไม่ได้จับเอาแค่ฮิมชานมาเท่านั้น แต่ในตอนนี้ยังรวมไปถึงแดฮยอน ยองแจ และจองอบด้วย ทุกคนถูกล่ามด้วยโซ่แล้วจับโยงห้อยไว้กลางอากาศ

“เด็กๆ ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวพ่อกับแม่จะช่วยเอง!” ซึงฮยอนที่ตอนนี้กำลังสวนอาวุธประจำกายอย่างใจเย็นพูดปลอบเด็กๆ ที่กำลังตื่นกลัว

ที่ต่อหน้ามีคนของลุงมินซูนอนเกลื่อนกลาดอยู่ไม่ต่ำว่าสิบคน ส่วนใหญ่เป็นคนที่ทำหน้าที่คุมกันคนที่ถูกจับตัวมา

“อยากรนหาที่ตายกันเองนี่นะ ถ้างั้นมุนจองฮยอกคนนี้คงต้องสนองให้สักหน่อยแล้ว เด็กๆ จัดการพวกมันให้หมด!!” สิ้นเสียงคำสั่ง คนของแก๊งค์ชินฮวาก็ดาหน้าเข้าใส่ผู้มาเยือนทั้งสี่คนอย่างเดือดดาล ต่างจากสี่คนที่เดินเข้าหาอย่างใจเย็น

ดาบของเซริวนั้นคมกริบและแม่นยำทุกคนที่โดนดาบฟันลงไปจะได้แผลยาวเป็นทางแต่ไม่ลึก นั่นบ่งบอกให้รู้ว่าต้องการให้บาดเจ็บแต่ไม่ถึงตาย ส่วนอาวุธของซึงฮยอนดูเหมือนกระบองสั้นที่จับได้ถนัดมือ หากแต่มันถูกเชื่อมต่ออยู่กับสนับมือที่มีลวดลายสวยงามรูปหัวกะโหลก

จากที่เคยจะใช้คนของสามตระกูลใหญ่ให้ลงมือ ก็กลายเป็นเพื่อนรักทั้งสี่ลงมือเสียเอง เพราะในตอนนี้หากไม่ได้ลงมือเล่นงานใครคงต้องบ้าตายเสียเอง

คนนับสิบถูกทำให้บาดเจ็บสาหัสได้ในเวลาแค่ไม่ถึงนาที แต่คนทั้งสี่ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดอยู่แค่นั้น

“ยืนบื้ออยู่ได้ไอ้พวกโง่ รีบไปจัดการพวกมันสิว่ะ!!!” จองฮยอกหัวหน้าใหญ่กำลังตะโกนสั่งลูกน้องของตัวเองให้เล่นงานอีกฝ่ายแต่ก็กลับกลายเป็นฝ่ายที่ถูกเล่นงานซะเอง

แดซองที่ดูจะยิ้มตาปิดอยู่ตลอดกำลังสนุกสนานไปกับการละเลงเลือดของคนที่พุ่งเข้าหาตัวเอง คนๆ นี้ถนัดการใช้โซ่ที่ทำหน้าที่เหมือนแส้ หากแต่มันเต็มไปด้วยหนามแหลมคม ส่วนซึงรีก็กำลังเพลิดเพลินกับการตีลังกาปีนป่ายไปทั่วจนดูเหมือนลิงมากกว่าคน ก่อนจะกระโจนเข้าหาอีกฝ่ายพร้อมมีดพกที่เป็นเกลียวสวยได้รูป

เด็กๆ ทั้งสี่คนที่ถูกมัดโยงไว้ต่างพากันประหลาดใจกับภาพตรงหน้า เพราะพ่อแม่ของเจโล่ที่พวกเขารู้จักตอนนี้ได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ทั้งคู่ดูเหมือนจะน่ากลัวกว่ายงกุกเสียด้วยซ้ำไป

ไม่นานหลังการต่อสู้ที่แสนจะบ้าคลั่ง ยงกุกที่ถูกพาตัวมาจากบ้านก็มาถึงท่าเรือ สภาพของยงกุกดูเหมือนจะยังมีสติอยู่แต่ก็อิดโรยเพราะเสียเลือดไปมากพอตัว ไหนจะยังมึนหัวยังไม่หาย เซริวที่เห็นยงกุกในสภาพนั้นก็เข้าใจได้ทันทีว่าทำไมจิโร่ที่เธอหวาดกลัวถึงได้ตื่นขึ้นมา ใบหน้าครึ่งหนึ่งถูกอาบไปด้วยเลือด เสื้อยืดสีขาวตัวในที่ใส่อยู่ตอนนี้ก็เป็นสีแดงอย่างเห็นได้ชัดเจน

“ยงกุก! พวกแกทำอะไรเพื่อนฉันว่ะ?” ฮิมชานที่เห็นยงกุกในสภาพนั้นก็ถึงกับร้องตะโกนออกมา

“พวกนาย! ถูกจับมากันหมดงั้นหรอ?” ยงกุกพูดออกมาก่อนจะโดนถีบจนล้มลงไปกองกับพื้น มือที่ถูกมัดไขว่หลังไว้ ทำให้เขายิ่งทรงตัวได้ยากในเวลาแบบนี้

“ปล่อยเพื่อนฉันไป แกแค่ต้องการฉันไม่ใช่รึไง?” ยงกุกยังจะอุตส่าเป็นห่วงเพื่อนในสภาพใกล้หมดสติ ยิ่งเห็นแบบนั้นซึงฮยอนก็ยิ่งโมโหเข้าไปกันใหญ่

“กูไม่เอาพวกมึงไว้แน่!!” เสียงของซึงฮยอนดังก้องไปทั่วท่าเรือ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ทำให้จองฮยอกรู้สึกกลัวแม้แต่น้อย

“ทำไม? พวกแกจะฆ่าฉันรึไง??” จองฮยอกหัวเราะลั่นอย่างสะใจ คงเพราะคิดว่าเขาสามารถต่อกลอนกับคนเหล่านี้ได้โดยง่าย

“งั้นดีเลย! ฉันเองก็ชักจะคันไม้คันมือหน่อยๆ แล้ว หวังว่าคงจะทำให้ฉันสนุกได้น่ะพวกแกนะ” จองฮยอกเดินออกมาหาซึงฮยอนที่ตอนนี้กำลังโยนอาวุธทิ้ง ทั้งสองคนต้องการจะต่อสู้ด้วยมือเปล่า

ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่สองคนกำลังต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย ดูไปก็คล้ายเวลาที่หมีต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงอาณาเขต ฝีมือของทั้งคู่ดูเหมือนจะสูสีคู่คี่ถ้าหากไม่ใช่คนชั่วที่แอบเล่นโกง จองฮยอกถือโอกาสที่ซึงฮยอนเผลอใช้มีดพกที่ซ่อนไว้แทงเข้าที่ไหล่เพื่อลดทอนกำลังของคู่ต่อสู้ แต่นั่นเป็นเป็นเรื่องที่ผิดมหันต์สำหรับซึงฮยอน เพราะในเวลามีใครอีกคนได้เห็นเหตุการณ์เข้าพอดี

“พ่อฮ่ะ!!” ยองเบพาเจโล่มาถึงท่าเรือได้พอดิบพอดีกับจังหวะที่ซึงฮยอนถูกแทง

ในตอนนี้รอยยิ้มของเจโล่ได้หายไปแล้ว เหลือไว้เพียงดวงตาที่เบิกกว้างของจิโร่

“แล้วไอ้เด็กนี่คงเป็นลูกชายแกสินะ น่ารักใช่เล่นนี่หว่า?” แต่จองฮยอกคิดผิดถนัด

จิโร่ที่กำลังโมโหอย่างรุนแรงกำลังพุ่งเข้าใส่จองฮยอกที่ยังตั้งตัวไม่ทันจนกระทั่งล้มไปกองกับพื้น มีดพกที่เคยใช้ทำร้ายซึงฮยอนในตอนนี้ตกมาอยู่ในมือของจิโร่เรียบร้อยแล้ว

“มือนี่ใช่ไหมที่จับมีดเล่มนี้?” จิโร่พูดออกมาก่อนจะเหวี่ยงมีดลงไปที่มือข้างที่ทำร้ายพ่อของเขา ก่อนจะดึงออกมาอย่างใจเย็นและแทงลงอีกครั้งที่ข้อมือก่อนจะหมุนให้ใบมีดฉีกคว้านข้อมือให้เกิดเป็นแผลฉกรรจ์

“เจโล่! ใจเย็นก่อนลูก!!” ในตอนนี้เจโล่ไม่ได้ยินเสียงของใครทั้งนั้น เด็กคนนี้กำลังสนุกกับการทรมานเหยื่อของตัวเอง ภาพที่เห็นทำให้ทุกคนถึงกับสยอง เพราะเจโล่ที่ทุกคนรู้จักกำลังกลายเป็นนักฆ่าที่เลือดเย็นที่สุด ยิ้มสวยถูกฉายบนใบหน้าในขณะที่ใช้มีดทรมานอีกคนอยู่

“ชื่อของผมคือจิโร่ เลิกเรียกว่าเจโล่ได้แล้วฮ่ะ!!” จิโร่หันกลับมาตอบคนเป็นแม่ที่กำลังร้องห้ามไม่ให้เขาทำอะไรมากไปกว่านี้

“เจโล่อ่า!!” หากแต่มีน้ำเสียงที่อ่อนโยนลอยมาให้ได้ยิน ยงกุกที่อยู่ในสภาพใกล้หมดสติเต็มทีกำลังจ้องมองเจโล่ที่น่ารักของเขาอย่างเหนื่อยอ่อน เกิดอะไรขึ้นกับนายกันเจโล่?

แต่ใบหน้าที่อาบไปด้วยเลือดกับทำให้จิโร่ยิ่งคลั่งไปกันใหญ่ ดวงตาที่เคยเบิกกว้างในตอนนี้กำลังเรื่อไปด้วยน้ำตา จิโร่กำลังช็อกกับสภาพของยงกุก

“พวกแกทำให้พี่ยงกุกต้องเจ็บขนาดนี้ ยังคิดว่าฉันจะเก็บพวกแกเอาไว้รึไงกัน??” จิโร่โยนมีดทิ้งไปก่อนจะลุกและดึงจองฮยอกที่ข้อมือใกล้ขาดให้ลุกตาม

“ฉันจะทำให้แกทรมานก่อนจะตาย แต่ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะไม่ให้แกตายเร็วจนเกินไปหรอก!!” สิ่งที่เจโล่พูด ท่าทางที่เจโล่เป็นอยู่ มันทำให้ยงกุกไม่เข้าใจ

เจโล่ดึงจองฮยอกให้เดินตามแต่ก็มีบรรดาลูกสมุนที่เหลือวิ่งดาหน้าเข้ามาหมายจะช่วยหัวหน้าใหญ่ แต่ก็เหมือนจะเป็นการคิดฆ่าตัวตายเสียมากกว่า เพราะจิโร่เพียงแค่สะบัดข้อมือคนพวกนั้นก็ต้องเกาะกุมคอของตัวเองไว้แน่น จิโร่ใช้เพียงมือของตัวเองในการจัดการลูกสมุนพวกนั้น ลูกกระเดือกของคนพวกนั้นดูเหมือนจะถูกฟาดเข้าอย่างจัง บางคนถึงกับอาเจียนเป็นเลือดก็มี และก่อนที่จิโร่จะได้ทำในสิ่งที่น่าสยดสยองเป็นที่สุด อย่างการเกี่ยวรัดรอบเอ็นรอยหวายของอีกคนแล้วจับโยงห้อยหัวให้อยู่สูงเหนือพื้นดิน ยองเบที่รู้ทันความคิดของจิโร่ก็ต้องรีบเข้าไปห้ามไว้ก่อน

“เจโล่!! นายสัญญากับน้าแล้วนะว่าจะไม่ทำร้ายใคร” ยองเบเข้าใกล้จิโร่ได้ไม่มากไปกว่าสามก้าว เพราะถ้าใกล้กว่านี้เขาอาจจะหลบการโจมตีของจิโร่ได้ไม่ทัน

“ผมสัญญาตอนที่พวกมันไม่ได้ทำร้ายพ่อของผม และที่สำคัญคือในตอนนั้นพี่ยงกุกยังไม่อาการหนักแบบนี้ด้วย!” ยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้เจโล่ห่างไกลออกไปทุกที ในตอนนี้คนที่พูดอยู่ไม่เหมือนเจโล่ที่ยงกุกรู้จักเลยแม้แต่น้อย สายตาที่แม้แต่ปีศาจอย่างเขายังหวาดหวั่น รอยยิ้มที่เหมือนคำพิพากษาประหารชีวิตนั่นมันอะไรกัน

หลังจากพยายามลากจองฮยอกที่พยายามดิ้นรนหาทางรอด จิโร่ก็มาถึงจุดที่ดูเหมือนจะเหมาะในการจับคนมาห้อยหัวเล่น และก่อนที่จิโร่จะได้ทำอะไรร้ายแรงไปกว่านี้ ยงกุกก็ดันตัวเองให้ลุกขึ้นก่อนจะวิ่งไปหยุดอีกคนไว้

“เจโล่! พี่ขอโทษที่พี่บาดเจ็บ ได้โปรดหยุดสักทีเถอะ!!” ยงกุกวิ่งเข้าไปคว้ามือของเจโล่เอาไว้ ก่อนที่จะดึงเข้ามากอดไว้แน่นอย่างสุดกำลังที่เหลืออยู่

“นายกลับมาเป็นเจโล่ของพี่นะ เด็กน้อยที่มอบอมยิ้มแห่งความสุขให้พี่ไม่ใช่คนที่จะทำร้ายใครได้แบบนี้นะเจโล่ จำพี่ให้ได้สิเจโล่!!!” ยงกุกพยายามพูดเรียกสติของเจโล่ ซึ่งเหมือนอ้อมกอดนี่จะได้ผล เพราะจิโร่ที่ตื่นขึ้นมาดูเหมือนจะหลับไปแล้ว ตอนนี้ใบหน้าสวยของเจโล่กำลังอาบไปด้วยน้ำตา เด็กน้อยที่กำลังตกใจสุดขีด หวาดกลัวต่อสิ่งที่ตัวเองทำลงไปทั้งหมด

“พี่ยงกุกฮ่ะ ฮือๆๆๆ” เจโล่ดูจะเสียขวัญไม่ใช่น้อยเมื่อนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ทำอะไรลงไป

“ซึงฮยอน เซริว พวกนายพาเด็กๆ ออกไปจากที่นี่ก่อน ตอนนี้คนของสามตระกูลใหญ่มาถึงแล้วให้เป็นหน้าที่ของฉันดูแลต่อเอง รีบพายงกุกไปหาหมอก่อนจะเสียเลือดมากไปกว่านี้ด้วย

ทุกคนเข้าใจสิ่งที่ยองเบพูดดี พวกเขาไม่ควรปล่อยให้เกิดเรื่องร้ายกับยงกุกเด็ดขาด เพราะคงไม่มีใครเรียกสติของเจโล่คืนมาได้แน่

“แดซอง ซึงรี!! พวกแกเลิกทรมานพวกนั้นเล่นได้แล้ว รีบมาช่วยฉันจัดการพวกที่เหลือสักทีสิฟ่ะ” อีกสองคนที่ดูจะเพลิดเพลินเจริญใจเกินเหตุก็ต้องสะดุดลงกลางคัน เพราะโดนยองเบตะโกนด่า

“ชิ! เอาไว้เล่นสนุกต่อวันหลังก็ได้ว่ะ” ว่าแล้วก็วางร่างของคนที่ใกล้ตายลงก่อนจะหันไปจัดการพวกแก๊งค์ชินฮวาที่เข้ามาเสริม

“รุ่นที่สี่ กระผมต้องขออภัยที่ล่าช้า พวกเราจะจัดการทางนี้ต่อเอง เชิญท่านกลับไปเถอะครับ โดยเฉพาะรุ่นที่ห้า..” คนเหล่านี้มาทันได้เห็นว่าเจโล่น่ากลัวขนาดไหนก็เริ่มหวาดๆ

“จัดการให้สิ้นซาก! อย่าให้พวกมันมายุ่งเกี่ยวกับครอบครัวของฉันอีก ทางที่ดีช่วยทำให้แน่ใจด้วยว่าจะไม่มีใครบังอาจมาทำให้เจโล่ต้องโมโหจนขาดสติแบบนั้นจะดีกว่า” ผู้อาวุโสของสามตระกูลใหญ่ได้แต่น้อมรับคำสั่ง ในตอนนี้พวกเขากำลังหวาดหวั่นต่อความน่ากลัวของรุ่นที่ห้า

“พี่ยงกุกฮ่ะ!!” ในตอนนี้ยงกุกที่เสียเลือดไปมากก็หมดสติไปในที่สุด

“ไม่เป็นไรนะเจโล่ ยงกุกแค่สลบไปเท่านั้นแหล่ะ!” แดฮยอนที่เห็นว่าเจโล่กำลังตกใจที่ยงกุกไม่ได้สติก็ต้องรีบปลอบโยนเอาไว้ก่อน เพราะเขาเองก็กลัวเจโล่ที่เป็นแบบนั้นไม่ต่างจากคนอื่นๆ

หลังจากมาโรงพยาบาล ก็ต้องนั่งรออยู่นานกว่ายงกุกจะออกมาจากห้องฉุกเฉิน แล้วยังจะซึงฮยอนผู้เป็นพ่อที่ต้องเข้ารับรักษาตัวไม่ต่างกัน ส่วนเด็กๆ ที่โดนพาตัวมาก็บาดเจ็บไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ โดยรวมก็คงจะมีแค่เจโล่กับเซริวผู้เป็นแม่ที่ไม่บาดเจ็บ

ในระหว่างที่รอให้ยงกุกออกจากห้องฉุกเฉินก็มีเพียงแม่กับลูกอยู่ด้วยกัน

“แม่ฮ่ะ! เกิดอะไรขึ้นกับผม??” เจโล่สงสัยว่าเกิดอะไรกับตัวเอง ทำไมเขาถึงทำเรื่องบ้าๆ พวกนั่นได้ ทั้งที่ผ่านมาเขาไม่เคยชอบมันเลยแม้แต่น้อย

“แม่ขอโทษนะเจโล่ เพราะคุณตาเคยฝึกให้ลูกในตอนที่ยังเล็ก แม่เคยได้เห็นจิโร่ที่กลายเป็นนักฆ่าตั้งแต่สามขวบ แม่กับพ่อพยายามจะลบล้างเรื่องพวกนี้ให้หมดไปจากลูก เพราะงั้นแม่ถึงไม่เคยจะบอกว่าลูกเป็นใคร ยกโทษให้แม่ได้ไหมเจโล่??” คุณนายชเวในตอนนี้กำลังร้องไห้เสียใจ เพราะเธอทนไม่ได้ที่เห็นเจโล่แสนน่ารักของเธอลงมือทำอะไรแบบนั้น เธอไม่ต้องการให้จิโร่กลับมาอีกแล้วเด็กคนนั้นน่ากลัวเกินไป

“ผมเคยฆ่าคนหรอฮ่ะ??” เจโล่ได้ยินเรื่องที่แม่เล่ามาก็ยิ่งรู้สึกแย่ไปกันใหญ่

“ลมมันเถอะนะเจโล่ ตอนนั้นลูกยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย ลูกแค่ทำตามที่ตาบอกให้ทำ!!” ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้เธอเสียใจ เธอควรจะพาเจโล่หนีมาให้เร็วกว่านั้น

“แล้วพี่ยงกุกจะเกลียดผมไหมฮ่ะ? ทุกคนจะเกลียดผมไหม??” ในเวลาอย่างนี้สองแม่ลูกทำได้เพียงโอบกอดกันและกันและปลอบโยนกันเองเท่านั้น เรื่องทั้งหมดนี้เลวร้ายเกินไปสำหรับทั้งคู่