1st 26 กอดผมแน่นๆ สิฮ่ะ

หลังจากเรื่องราวของลุงมินซูกับแดฮยอนถูกเปิดประเด็นออกมา ก็ทำเอายงกุกปวดหัวกว่าเดิม ไหนจะเรื่องของพวกที่มาเล่นงานเขาอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว

“โธ่โว๊ย! ทำไมเรื่องมันเยอะแยะวุ่นวายแบบนี้ว่ะเนี่ย?” ยงกุกที่สุดจะทนกับอารมณ์ที่พุ่งพล่านก็ต้องสบถออกมาอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด เจโล่ที่เห็นยงกุกเป็นแบบนั้นก็เลยต้องเข้าทำหาเพื่อทำให้ยงกุกอารมณ์ดี

“อย่าเครียดเลยนะฮ่ะพี่ยงกุก” เจโล่จับแก้มของยงกุกเอาไว้พร้อมกับจ้องมองนัยน์ตาที่แข็งกร้าวจนเริ่มจะอ่อนโยนขึ้นเพราะรอยยิ้มของอีกคนที่ส่งมาให้

“ทำหน้าแบบนี้ค่อยหล่อขึ้นมาหน่อย เมื่อกี้ผมนึกว่าคิงคองโมโหซะอีก!” คำพูดหยอกล้อของเจโล่บวกกับรอยยิ้มน่ารักๆ ทำให้ยงกุกหัวเราะออกมาได้บ้าง

“เจโล่ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม? พี่ขอโทษที่ปล่อยให้เจโล่อยู่ที่บ้านคนเดียวนะ” ยงกุกดึงเจโล่เข้ามากอดไว้แน่น เขารู้สึกเหนื่อยล้ากับวันนี้เต็มที

“กลับบ้านผมดีกันดีกว่า ผมว่าผมง่วงนอนแล้วล่ะฮ่ะ” หน้าตาของเจโล่อิดโรยไม่ต่างกับยงกุกเท่าไหร่ จะต่างก็แค่ไม่มีรอยฟกช้ำที่หน้าก็เท่านั้นแหล่ะ

“ตามใจเจโล่เลยครับผม!” ยงกุกพูดก่อนจะหอมแก้มใสหนึ่งฟอดใหญ่

ทั้งที่รถก็มีแต่ยงกุกก็บังคับให้เจโล่ขี่หลังของเขากลับบ้านแทน ส่วนเจโล่ที่กำลังง่วงก็ไม่สามารถขัดศรัทธาของยงกุกได้ ที่ทำได้ก็มีแค่บ่นและต่อว่ายงกุก

“ทำไมต้องให้ผมขี่หลังพี่ทั้งที่มีแผลเต็มไปหมด แบบนี้พี่ก็เจ็บสิฮ่ะ” เจโล่ในตอนนี้กำลังกอดคอและซบหน้าลงที่แผ่นหลังของยงกุกอย่างช่วยไม่ได้

“ก็พี่อยากได้ไออุ่นจากเจโล่นี่หน่า มันรักษาพี่ได้ดีกว่าอะไรทั้งนั้นเลยรู้ไหม?” ยงกุกพูดขณะที่แบกเจโล่ไว้บนหลัง ดูเหมือนจะไม่หนักสักกะนิดในสายตาของคนอื่น

“พี่ฮิมชานผมก็อยากขี่หลังอ่ะ” ยองแจที่เห็นเจโล่กับยงกุกก็หันมาพูดกับฮิมชานพร้อมยิ้มหวานใส่

“ถ้าเบาเท่าเจโล่พี่จะแบกทั้งวันเลยครับ แต่ตอนนี้ที่รักของพี่ชักจะกลมมากเกินไปแล้วนะครับ!!” ยองแจที่ได้ยินฮิมชานพูดแขวะใส่ก็เกิดอารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน

“ใช่สิ ผมมันไม่น่ารัก ผมขี้บ่น แล้วก็อ้วนกลมด้วย ชิ! ที่ฟันพี่ยังเหยินได้เลย ทำไมผมจะอ้วนตุ๊บไม่ได้ล่ะ” ว่าแล้วยองแจก็เดินสะบัดก้นอวบๆ หนีกลับบ้าน

“ถ้าไงก็คุยกันไปก่อนนะครับ ผมขอตัวไปง้อยองแจก่อนนะครับ” ฮิมชานต้องรีบเอ่ยลากับลุงมินซูก่อนจะวิ่งตามออกไป

ตอนนี้ในบ้านก็คงจะมีแค่ลุงมินซู แดฮยอนกับจองอบที่ยังนั่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไร จนสุดท้ายคนที่เพิ่งจะประกาศตัวว่าเป็นพ่อก็ต้องยอมแพ้

“งั้นลุงกลับก่อนแล้วกันนะ เอาไว้แดฮยอนสบายใจเมื่อไหร่ค่อยคุยกันอีกทีก็ได้ ลุงกลับแล้วนะจองอบ” แดฮยอนไม่สนใจจะฟังจึงต้องหันไปคุยกับจองอบแทน

“ครับ ผมจะช่วยอีกแรงนะฮ่ะ” จองอบพูดให้กำลังใจกับว่าที่พ่อสามีพร้อมรอยยิ้มสดใสที่ช่วยให้คนแก่ใจชื่นขึ้นอีกนิด

หลังจากที่ทุกคนออกไปกันหมดก็เหลือแค่แดฮยอนกับจองอบที่นั่งอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง

“ไม่เป็นไรนะฮ่ะพี่แดฮยอน อย่าทำหน้าแบบนั้นสิฮ่ะ” จองอบมองแดฮยอนด้วยสายตาห่วงใยที่อีกคนก็รับรู้ถึงมันได้ ก่อนจะพูดในสิ่งที่จองอบคาดไม่ถึงออกมา

“พี่อยากกอดจองอบจังเลยตอนนี้” เขาอยากจะได้รับความรักจากจองอบมากกว่าครั้งไหน

“แต่ว่าเราเพิ่งจะ..” ก็จริงอย่างที่จองอบว่า เพราะเขาสองคนเพิ่งจะกอดกันกลมก่อนจะเกิดเรื่องกับยงกุก

“แต่ตอนนี้พี่อยากนี่ครับ จองอบให้พี่ได้ใช่ไหม?” แดฮยอนไม่รอคำตอบ เขาจับจองอบแบกขึ้นบ่าก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป

“พี่แดฮยอนใจเย็นสิครับ ผมยังเจ็บอยู่เลยนะ” เขาเพิ่งจะใช้เรี่ยวแรงของตัวเองกับแดฮยอนไปจนหมดตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว ส่วนตอนนี้เขาเองก็ชักจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

“พี่ไม่เคยขัดใจจองอบเลยนะ เพราะงั้นคราวนี้ห้ามขัดใจพี่เด็ดขาด” ว่าแล้วแดฮยอนก็จัดการจองอบจนร้องครางไม่เป็นภาษา อาจจะเพราะจองอบสอนภาษารักให้เขารู้มามากเกินไป ทุกอย่างที่จองอบชอบให้เขาทำ วันนี้เขาขนมันออกมาใช้จนหมดทุกท่วงท่าลีลาร้อน ส่วนจองอบที่เคยหื่นกระหายตอนนี้กลับตามอารมณ์ของแดฮยอนไม่ทัน เพราะมันร้อนแรงจนแทบจะทำให้คลั่งด้วยซ้ำ แต่ทั้งที่มีความสุขมากขนาดนี้แดฮยอนกลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยสักนิด

“อ่าๆๆ ฮือๆ.. พี่แดฮยอน!” จองอบที่เริ่มจะแขนขาชาไปหมดก็ต้องร้องประท้วงออกมาในที่สุด

“พอเถอะฮ่ะ ผมรักพี่นะ” แดฮยอนที่ได้ยินถ้อยคำบอกรักแสนหวานจากคนในอ้อมกอดก็ผ่อนแรงของตัวเองงและดึงอีกคนให้อยู่ในบนตัก ก่อนจะจูบจองอบอย่างนุ่มนวลจนทำให้จองอบเคลิ้มยอมตามใจเขาต่ออีกนิด ก่อนจะไปถึงจุดหมายปลายทางพร้อมกัน

“พี่รักจองอบนะ รักมายเลยด้วย” แดฮยอนบอกรักจองอบก่อนจะดึงเอาจองอบมากอดไว้

“ผมก็รักพี่แดฮยอนนะฮ่ะ” จองอบที่ได้รับความรักมาเต็มๆ ก็หมดแรงหลับไปในอ้อมกอดนั้น

ส่วนเจโล่ที่อยู่บนหลังอุ่นของยงกุกก็หลับไม่รู้เรื่องเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน

“เจโล่ครับถึงบ้านแล้วนะ” ยงกุกพูดปลุกเจโล่เบาๆ เพื่อหยั่งเชิงดูก่อนว่าหลับสนิทแต่ไหน แต่เจโล่ไม่มีท่าทีใดๆ ตอบกลับมายงกุกจึงหยิบกุญแจออกมาเปิดประตูบ้านแล้วพาเด็กน้อยขึ้นบ้านนอน โดยพยายามทำให้นุ่มนวลที่สุดเพราะกลัวว่าเจโล่จะตื่น แต่พอวางเจโล่ลงบนเตียงได้ ยงกุกก็ได้แต่ถอดถอนใจเพราะรอยช้ำที่มือของเจโล่มันปรากฏขึ้นมาจนเขาโมโหตัวเองที่ไม่ยอมพาเจโล่ออกไปด้วย ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้

ยงกุกจับมือของเจโล่มาวางไว้ข้างแก้มของตัวเองก่อนจะจูบลงเบาที่รอยแผลช้ำที่ข้อมือของเจโล่อย่างทะนุถนอม น้ำตาของยงกุกเริ่มไหลรินออกมาเมื่อคิดถึงคนที่เขาเฝ้าถนอมต้องโดนทำร้าย

“พี่ยงกุกฮ่ะ ร้องไห้ทำไมครับ?” เจโล่ตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกได้ว่าอีกคนร้องไห้อยู่

“พี่ขอโทษนะครับ” ยงกุกยังคงรู้สึกผิดไม่หาย

เจโล่ที่เห็นยงกุกเป็นแบบนั้นก็ลุกขึ้นมากอดยงกุกเอาไว้ให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้

“อย่าโทษตัวเองแบบนั้นสิฮ่ะ พี่ยงกุกช่วยผมไว้ต่างหาก” เจโล่ดีใจมากที่ยงกุกกลับมาถึงบ้านได้ทัน ทำให้เขาไม่แปดเปื้อนมากไปกว่านั้น

“พี่ยงกุกฮ่ะ พี่บอกว่าจะทำให้ผมลืมไม่ใช่หรอฮ่ะแล้วทำไมพี่จำมันซะเองแบบนี้ล่ะ”

เจโล่พูดก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้ยงกุกจนปลายจมูกชนกัน

“ทำให้ผมจำได้แต่พี่ยงกุกสิฮ่ะ” ยงกุกที่ได้ยินแบบนั้นก็จูบเจโล่ทันที

ริมฝีปากอวบอิ่มกำลังกลืนกินริมฝีปากเรียวเล็กอย่างหิวโหย ลิ้นร้อนแทรกตัวเข้าไปเพื่อลิ้มรสชาติความหวานของอีกคนอย่าตะกละ มือเรียวค่อยๆ รื้อเสื้อของร่างบางออกก่อนจะระดมจูบเร้าร้อนใส่อีกรอบ แล้วจึงถอดเสื้อของตัวเองออกตาม

ลิ้นอุ่นๆ ตอนนี้กำลังลิ้มรสคอเรียวยาวของคนที่อยู่ในอ้อมกอด แต่ก่อนริมฝีปากอวบหนาจะเลื่อนลงไปอย่างใจอยากก็โดนเจโล่ดึงขึ้นไปตัวขึ้นไป

“จูบผมอีกหน่อยสิฮ่ะ” เจโล่ที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเขินอายเพราะอยากได้รับจูบจากยงกุกก็อดทำให้ยงกุกอมยิ้มไม่ได้ เจโล่เองก็คงต้องการเขาเหมือนกันในตอนนี้

ทั้งที่ริมฝีปากกำลังแลกเปลี่ยนความหวานให้แก่กัน มือเรียวก็เลื่อนไปปลดกางเกงของร่างบางออกก่อนจะค่อยๆ ประโลมรักให้อีกคนอย่างอ่อนหวาน ทุกสัมผัสล้วนเต็มไปด้วยความรักที่ทะนุถนอมของอีกคน เจโล่ไม่ยอมปล่อยมือจากรอบคอของยงกุกเลย ส่วนยงกุกเองก็โอดรัดรอบกายเจโล่ไม่วางเช่นกัน

“อ้า!! พี่ยงกุกฮ่ะ” เจโล่ที่ตอนนี้เริ่มจะทนไม่ไหวก็เผลอกัดเข้าที่ไหล่ของยงกุกเพราะความเจ็บปวด ไม่ต่างจากยงกุกที่กำลังกอดรัดเจโล่แน่นกว่าเดิม

“พี่รักเจโล่นะครับ” ยงกุกบอกรักอีกครั้งก่อนจะมอบจูบเร้าร้อนให้กับเจโล่

นิ้วมือเล็กๆ วางไว้บนไหล่ของยงกุกก่อนจะดึงยงกุกมาจูบอีกครั้ง

“ผมก็รักพี่ยงกุกฮ่ะ” ยงกุกมองเจโล่ด้วยสายตาอ่อนหวานหยาดเหยิ้ม ก่อนจะเริ่มปรนเปรอความรักให้กับเจโล่อย่างเผ็ดร้อน จนผ้าปูที่นอนหลุดลุยเพราะแรงดึงของเจโล่

“พี่ยงกุกฮ่ะ.. อือๆๆๆ” เล็บของเจโล่จิกลงเบาๆ ที่ไหล่ของยงกุกพอให้ได้รู้ว่าเริ่มรุนแรงเกินไป จนยงกุกต้องผ่อนแรงเพื่อเอาใจร่างบางที่ตัวสั่นเทิ้มก่อนจะดึงขึ้นมากอดเอาไว้แน่นเพื่อปลอบอีกคนแทน

สัมผัสรักอ่อนโยนไม่มีใครเหมือน ยงกุกไม่ตามใจตัวเองเขาจะคอยมองดูเสมอว่าว่าเขาทำรุนแรงกับเจโล่เกินไปรึเปล่า จนเจโล่เริ่มปรับตัวให้คล้อยตามยงกุกได้เต็มที่เขาจึงลงมือบรรเลงเพลงรักอย่างที่เขาต้องการ ซึ่งเจโล่ก็มีความสุขเช่นเดียวกับเขา

“พี่พาเจโล่ไปอาบน้ำดีกว่านะ ดูสิเหงื่อท่วมตัวเลยเนี่ย” ยงกุกพูดก่อนจะอุ้มเจโล่ไปที่ห้องน้ำเพื่อจัดการล้างตัวให้สะอาด ส่วนเจโล่ก็เอาแต่ก้มหน้าหงุดๆ เพราะทั้งคู่ยังคงเปลือยเปล่าไม่ต่างจากตอนที่ร่วมรักสักเท่าไหร่ จนยงกุกต้อเอ่ยปากแซวเพราะอดไม่ได้

“เขินแบบนั้น อยากให้พี่ทำแบบเมื่อกี้อีกรึไงเจโล่?” แต่เจโล่ไม่ตอบ เขาเลือกที่จะดึงยงกุกเข้ามาจูบแทน

“ตกลงว่าใช่ ใช่ไหมครับ?” ว่าแล้วก็ไม่ต้องอาบมันแล้วน้ำ ต่ออีกรอบเลยแล้วกัน

“กอดผมแน่นๆ นะฮ่ะ!” เจโล่พูดพร้อมส่งสายตาให้ยงกุก

“ครับ พี่จะกอดเจโล่แน่นๆ แล้วก็จะอ่อนโยนที่สุดเลยนะ” เขามีความสุขที่ได้สัมผัสเจโล่แบบนี้ เขาชอบที่เจโล่ต้องการเขา เพราะแม้แต่ในกิจกรรมรักเจโล่ก็มักจะขอให้เขากอดเอาไว้ตลอด ไม่รู้ว่าทำไม แต่เขามีความสุขที่ได้ทำมันทั้งที่ยังกอดเจโล่เอาไว้แน่น

“เราคงต้องเอาผ้าปูที่นอนไปซักแล้วล่ะฮ่ะ ถ้าให้แม่ซักให้แม่ต้องรู้เรื่องแน่ๆ อ่ะ” เจโล่บอกยงกุกที่กำลังจัดการเปลี่ยนผ้าปูที่นอนที่ถูกทำเละออก

“นอนก่อนดีกว่านะครับ พรุ่งนี้พี่จะซักให้เองนะ” ยงกุกดึงเจโล่ลงมานอนกอดอีกครั้ง ก่อนจะหลับฝันหวานด้วยกันทั้งคู่