“ที่รัก!” เสียงที่ลอยมาจากคุณนายชเวที่แอบคิดถึงเจ้าตัวป่วนไม่ได้
เพราะไม่เคยเลยที่ลูกชายสุดที่รักจะไปนอนค้างที่อื่น
“มีอะไรรึจ๊ะแม่จ๋า”
คุณชเวที่ตอนนี้กำลังกระโดเข้าหาเมียสุดที่รัก
เพราะนึกว่าจะได้ดื่มด่ำกับค่ำคืนที่ทางสะดวกเช่นนี้
“ฉันอยากรู้จังเลยว่าเจโล่เป็นยังไงบ้างนะ?
คุณโทรไปถามให้ฉันหน่อยสิค่ะ” หมดอารมณ์เลยตู
เหตุใดเมียพี่จึงคิดถึงลูกในเวลาเช่นนี้ได้กันนะ
“ก็ได้จ๊ะแม่จ๋า
แต่ถ้าพ่อโทรไปแม่ต้องให้รางวัลพ่อนะ!”
พูดจบคุณชเวก็ส่งยิ้มแพรวพราวพร้อมกัดริมฝีปากตัวเองด้วยท่าทียั่วยวนสุดฤทธิ์
“โทรไปก่อนเถอะน่าคุณ
ส่วนรางวัลค่อยว่ากันที่หลังนะ จู๊ป!!”
เสียงโต้ตอบของคูรนายชเวที่ทำเอาคนเป็นสามีดีอกดีใจ ก็นะจะให้เจโล่ไม่หวานได้ยังไง
พ่อกับแม่เล่นเป็นซะอย่างนี้ก็ต้องมีซึมซับกับบ้างเป็นเรื่องธรรมดา
“ครับ!
เจโล่หรอครับ? คือ..” เสียงรับสายของยงกุกอดทำให้คนเป็นพ่อห่วงไม่ได้
“น้องเป็นอะไรรึเปล่ายงกุก?”
ฉันควรจะบอกยังไงดีนะ
“เจโล่เผลอดื่มโซจูเข้าไปนะครับ
เขาสำลักพอดีก็เลยซดเอาโซจูในแก้วของผมไปเกือบหมดแก้วเลยครับ”
เจโล่ดื่มโซจูงั้นเหรอ ลูกฉันเนี่ยนะ?
“ผมขอโทษนะครับ
ผมควรจะวางแก้วให้ห่างจากน้องมากกว่านี้
เพราะมั่วแต่สนุกกันก็เลยไม่ได้ระวังต้องขอโทษด้วยครับ!” อืม สงสัยจะสนุกกันสินะพวกเด็กๆ นี่ดีจริง
“ไม่เป็นไรหรอก
ว่าแต่แล้วเมามากเลยรึไงถึงไม่มารับสายพ่อนะ” มันน่าสงสัยจริงๆ นะ
“ครับ! พอดื่มเข้าไปสักพักก็เริ่มพูดจาอ้อแอ้ แถมตอนนี้ก็หลับคอพับไปแล้วด้วยฮ่ะ”
เฮ้อ! มีหวังว่าคงไม่ยอมให้เจโล่มาหาอีกแน่ๆ เลย
“อืมม
งั้นพ่อฝากน้องด้วยแล้วกันนะยงกุก ส่วนเรื่องที่น้องดื่มโซจูก็ไม่เป็นไรหรอกนะ
หัดไว้ก็ดีจะได้เป็นนะ” นี่พ่อจะไม่โกรธผมสักนิดหรอครับ
ใจดีกับผมมากเกินไปมันไม่ดีนะครับ
“ครับ! ผมจะดูแลน้องให้ดีครับ”
มันน่าสงสัยจริงเชียวว่าทำไมลูกชายตัวดีของเขาถึงได้เมาโซจูที่ดื่มเข้าไปไม่ถึงแก้ว
ก็ตอนที่อยู่ญี่ปุ่นของโปรดของเจโล่ก็คือเหล้าหวานในงานเทศกาล
แถมก็เคยถูกคุณตาข้างบ้านจับดื่มสาเกจนตายกันไปข้างมาแล้ว
กะอีแค่โซจูไม่ถึงแก้วเนี่ยนะ จะทำให้ลูกฉันเมาได้เหลือเชื่อ!
แต่แล้วคุณชเวก็บรรลุว่าเหตุใดลูกชายคอทองแดงของเขาจึงเมา คงไม่ได้ทำตามแบบที่แม่ของตัวเองทำเพื่อพิสูจน์ความรักของฉันใช่ไหม?
แกล้งเมาเนี่ยนะลูกฉ๊านนน!!!
ส่วนยงกุกที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย
กำลังพยุงเจ้าตัวป่วนเข้าไปนอนในห้องของตัวเองอยู่ แต่เพราะเจ้าตัวป่วนไม่ยอมพยุงตัวช่วยเขาเลยสักนิด
เล่นทิ้งน้ำหนักลงที่พื้นไปซะหมด
ในที่สุดก็ต้องยอมอุ้มเด็กน้อยขึ้นไว้ในอ้อมกอดแทน
“นายนี่นะ! ทำแบบนี้มันไม่ปลอดภัยนะเจโล่รู้ไหม?” ผมแค่อยากจะรู้เท่านั้นเอง
ผมอยากรู้ว่าพี่จะรักผมแค่ไหนอ่ะ แล้วพี่จะผ่านการทดสอบของผมรึเปล่านะพี่ยงกุก
“จะอาบน้ำ
ผมจะอาบน้ำ!” เฮ้ย!
นรกแล้วไหมยงกุก เพราะเจโล่ไม่พูดเปล่าแต่กำลังลุกแล้วก็ถอดเสื้อออก
ยงกุกที่เห็นแบบนั้นจึงต้องรีบจับเจโล่ให้กลับไปนอนที่เตียง
ก่อนจะบอกออกมาด้วยอับจนสิ้นหนทาง
“เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้
เจโล่อายน้ำตอนนี้ไม่ไหวหรอก!”
แล้วก็ต้องรีบออกไปผสมน้ำใส่อ่างใบเล็ก ก่อนจะเดินไปหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่มาชุบน้ำและบิดให้หมาดเพื่อจัดการเจ้าตัวยุ่งที่ตอนนี้กำลังสนุกกับแผนการร้ายของตัวเอง
ใช่ว่าโลกสวยๆ ของเจโล่จะไม่มีเรื่องรักใคร่จริงไหม?
ก็เขาเห็นภาพของการส่งมอบความรักของคนสองคนที่ไม่เคยลดลงเลยนับแต่เขาจำความได้
บวกกับเรื่องราวของคนเป็นแม่ที่มักจะเล่าให้เขาฟังว่าแม่ใช้วิธีที่โหดๆ
ในการพิสูจน์รักของพ่อ
“ตอนนั้นแม่กับพ่อออกเดทครบรอบหนึ่งปีนะเจโล่
แม่ดื่มเหล้าตอนที่อยู่ห้องของพ่อเขา แล้วแม่ก็แกล้งเมาใส่ ทั้งอาละวาดใส่
ทั้งไม่ยอมกลับห้อง สุดท้ายแม่ก็นอนกอดพ่อเขาทั้งคืนเลย แม่ดีใจมากๆ
เลยรู้ไหมที่พ่อของเราไม่ทำอะไรแม่ในตอนที่เมาไม่ได้สตินะ
พ่อของลูกทั้งเป็นสุภาพบุรุษทั้งดูแลแม่อย่างดีเลย
แม่จึงตัดสินใจแต่งงานกับพ่อของลูกหลังจากนั้นไม่นานไงจ๊ะ” นั่นแหล่ะฮ่ะเรื่องของแม่ผม เพราะงั้นผมอยากจะเอามาลองดูบ้าง
ผมอยากรู้ว่าแม่รู้สึกยังไงฮ่ะถึงได้รักพ่อผมมากขนาดนั้น
เพราะผมอยากรักพี่ยงกุกให้ได้แบบที่พ่อกับแม่ของผมรักกัน ผมไม่ผิดใช่ไหมฮ่ะ
ก็พี่ยงกุกอยากเอาแก้วเหล้ามาวางใกล้ผมเองนี่หน่า พี่ยงกุกนะแหล่ะที่ผิด!
ยงกุกจัดการจับเจโล่ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยตามเดิม
ก่อนที่เขาจะค่อยๆ เช็ดหน้าขาวๆ คอขาวๆ แขนขาวๆ
ก็อย่างที่รู้ว่าเจโล่เป็นคนที่มีผิวขาวมากๆ
ยิ่งตอนนี้โดนฤทธิ์ของโซจูเข้าไปก็ยิ่งกลายเป็นขาวอมชมพู
ทำเอายงกุกที่สติหลุดลอยไปส่วนหนึ่งแล้วเริ่มที่จะควบคุมตัวเองไม่อยู่
เจโล่ที่ตอนนี้กำลังหลับตาพริ้มพร้อมรับชะตากรรม
หน้าที่เริ่มออกสีแดงเรื่อกว่าเดิมทำเอายงกุกตกอยู่ในภวังค์
นิ้วมือเรียวยาวของยงกุกเริ่มที่จะรูบไร้บนใบหน้างามของเจโล่
ก่อนจะโน้มตัวลงจูบดั่งต้องมนต์ที่ทำให้เขาผล่ะออกจากคนตรงหน้าไม่ได้
ริมฝีหนาแสนอวบอิ่มกำลังชิมรสหวานจากริมฝีปากเรียวบางของคนที่นอนนิ่ง
ก่อนที่ลมหายใจอุ่นๆ
จะเริ่มขยับจากริมฝีปากไปทาบอยู่บนลำคอสวยที่ตอนนี้กำลังโดนช้อนขึ้นด้วยมือเรียวยาวของยงกุกก่อนจะบรรจงมอบรอยรักของเขาอย่างบรรจงแผ่วหวาน
“อื้อ..!” เสียงครางเบาๆ ของเจโล่เรียกสติของคนกำลังถลำลึกในห่วงสัมผัสอันหวานละมุนกลับคืนมา
ก่อนที่เจ้าตัวจะขยับตัวเองออกห่างจากร่างที่นอนนิ่ง
ยงกุกหันกลับมามองเจโล่อีกครั้งแต่ภาพตรงหน้าก็ทำให้เขาโมโหตัวเองขึ้นมา
ถึงกับทึ้งผมตัวเองเป็นการใหญ่เพราะเขาเพิ่งจะทำเรื่องไม่ดีเข้าให้แล้วไง
“พี่ขอโทษนะเจโล่!” หน้าบอกบุญไม่รับของยงกุกตอนนี้กำลังจ้องมองเจโล่ด้วยอารมณ์หลากหลายที่เต็มไปด้วยความต้องการมากมาย
เขาอยากจะสัมผัสกลืนกินคนตรงหน้าให้รู้แล้วรู้รอด
แต่เจโล่ที่นอนนิ่งก็ทำให้เขารู้สึกเสียใจกับความต้องการของตัวเอง
เขาอยากจะถนอมคนตรงหน้าในนานกว่านี้ นี่มันไม่ใช่เวลาที่เขาจะทำอะไรแบบนั้น
เจโล่ยังเด็กเกินไปกับเรื่องพรรค์นี้
“หลับฝันดีนะคนใจร้าย”
ยงกุกพูดตามที่เขาคิดจริงๆ เจโล่ใจร้ายกับเขามากไปแล้วนะ ไหนจะมานอนค้างที่บ้าน
ไหนจะมาอยากอาบน้ำในเวลาแบบนี้จนเขาต้องมาเช็ดตัวให้ ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากจะบ้า
แต่แล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่
เฮ่อ! งั้นแค่นี่คงไม่เป็นไรใช่ไหม?
ยงกุกก้มหน้าลงไปใกล้ใบหน้าสวยก่อนจะมอบจุมพิสที่หน้าผากของเจ้าคนแกล้งเมา
“แล้วที่นี่ฉันต้องทำยังไงกับตัวเองว่ะเนี่ย?”
สติของเขาดันเตลิดไปไกล ร่างกายมันก็ตามไปติดๆ ดีที่พี่ห้ามตัวเองทันนะเจโล่
ไม่งั้นนายได้กลายเป็นของพี่จริงๆ แน่ ว่าแล้วร่างของคนกำลังทรมานก็ต้องหอบตัวเองไปให้ไกลจากฉนวนระเบิดที่หลับไม่รู้เรื่อง
นี่ฉันต้องช่วยตัวเองใช่ไหมเนี่ย ไอ้ยงกุกแกมันน่าสมเพชชะมัดเลย เฮ้อ!!!
คนแกล้งเมาที่ตอนนี้ได้ทีดีใจใหญ่กำลังนอนดีดดิ้นอยู่บนเตียง
หลังจากที่ยงกุกเดินออกจากห้องไปเขาก็ต้องลุกขึ้นมาสงบสติของตัวเอง
เพราะใช่ว่ามีแต่ยงกุกซะที่ไหนกันที่หวั่นไหวไปกับช่วงเวลานั้น
เจโล่ที่ต้องการจะลองใจยงกุกในตอนนั้นเจ้าตัวก็เผลอใจไปกับสัมผัสของยงกุกเช่นกัน
ทั้งที่จะลุกพรวดพราดขึ้นมาระท้วงก็ทำได้
แต่ก็เลือกจะนิ่งต่อไปเพราะเขาเองก็ต้องการเช่นกัน แต่สงสัยว่าเจโล่คงจะอยู่กับความคิดที่ล่องลอยของตัวเองมากเกินไป
เพราะตอนนี้ยงกุกเดินกลับเข้ามาที่ห้องพอดี
“ตื่นแล้วหรอเจโล่”
แล้วทำไมถึงนอนท่าแปลกๆ แบบนั้นกันล่ะ ยิ่งเห็นยงกุกก็ยิ่งมึนเข้าไปใหญ่
ใช่ว่าจะจับได้ไล่ทันอะไรหรอก แค่คิดว่ามันอาจจะเป็นผลพวงของโซจูที่เจโล่ดื่มเข้าไป
เจ้าตัวดีที่ทำอะไรไม่ถูกก็แก้ตัวแบบขอไปที
“ผม..
รู้สึกเหมือนมีแมลงรึอะไรนี่แหล่ะฮ่ะ” แมลง!
คิดได้ไงเนี่ยเจโล่?
“ให้พี่ดูหน่อย”
ว่าแล้วยงกุกก็ก้าวยาวๆ เข้าไปหาเจโล่ที่ตอนนี้ขยับตัวเองออกจากเตียง
“ไม่มีนี่เจโล่
สงสัยคงเมามากไปหน่อยนะเรา” ยงกุกพูดพลางยิ้มหวานใส่แบบที่เจโล่ไม่เคยเห็น
“พี่ยงกุกยิ้มหรอฮ่ะ
ยิ้มจริงๆ นะเมื่อกี้ ยิ้มกว้างจนเห็นเหงือกเลยด้วย!!”
ยงกุกเองก็ไม่คิดหรอกว่าเขาจะยิ้มออกมาขนาดนั้นได้
แต่พอคิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นมันก็ทำให้เขาอารมณ์ดีอย่าบอกไม่ถูก
เจโล่เป็นของเขา ของเขาคนเดียว!
“ผมอย่างเห็นพี่ยงกุกใส่ชุดนอนของผมจังฮ่ะ”
นั่นไงนรกมาเยือน
“เอ่อ
พี่ว่าเจโล่นอนได้แล้วล่ะนะ ส่วนชุดพี่เอาไว้ใส่วันหลังก็ได้
อีกอย่างพี่เพิ่งจะไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเมื่อกี้เองนะ” แต่หน้าสวยตอนนี้กำลังบูดบึ้ง
แถมพอยงกุกจะเดินเข้าไปใกล้ก็หันหลังใส่ สรุปง่ายๆ ก็คือ ถ้าไม่ใส่ผมโกรธ!
ยงกุกที่ไม่รู้จะขัดใจยังไงก็เลยต้องยอมเปลี่ยนมาใส่ชุดกระต่ายน้อยมีแดงสดใส
ซึ่งเจโล่เองพอเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มออก
ก่อนจะเปลี่ยนไปใส่ชุดกระต่ายสีฟ้าของตัวเองบ้าง
“ผมน่ารักไหมฮ่ะ?”
ว่าแล้วก็เอามือกอดที่ท้องก่อนจะส่ายก้นตัวเองไปมา ไม่ต่างอะไรกับเพนกวินในเรื่องแฮปปี้ฟี๊ต
ยงกุกที่โดนระเบิดความน่ารักใส่ถึงกับอยากจะเอาหัวโขกข้างฝาให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
“เปลี่ยนชุดแล้วก็นอนได้แล้วนะเจโล่”
เจโล่กำลังงงกับคนที่บอกให้เขานอน
เพราะยงกุกกำลังหอบผ้าห่มผืนหมอนใบเตรียมเดินออกนอกห้อง
“พี่ยงกุกจะไปไหนฮ่ะ??”
หน้ามุ่ยของเจโล่กลับมาอีกรอบ ก่อนจะเริ่มเปลี่ยนเป็นเบะปากเตรียมร้องไห้งอแง
“เจโล่นอนในห้องนี่แหล่ะ
พี่จะออกไปนอนหน้าทีวี” คราวนี้เจโล่ไม่แค่งอแงเพราะพุ่งตัวไปขว้างประตูแทน
แขนทั้งสองข้างกางออกกว้างเพื่อไม่ให้ยงกุกไปไหน
“ผมไม่ให้ไป
พี่จะให้ผมนอนในนี้คนเดียวรึไง?” ตากลมคู่สวยเริ่มแดงฉ่ำ
น้ำใสเริ่มคลอเต็มดวงตาทั้งสองข้าง
“ถ้าพี่นอนในนี้กับเจโล่
พี่อาจจะเผลอทำอะไรเจโล่ก็ได้ ไม่รู้รึไง?”
เขาไม่ได้หาข้ออ้างแต่มันเป็นความรู้สึกของเขาที่พุ่งพลานจนแถบจะบ้าอยู่แล้ว
“ถ้า..
ถ้าพี่ทนไม่ไหวก็กอดผมสิฮ่ะ” กอดเนี่ยนะเจโล่ พี่กลัวว่าจะไม่ทำแค่กอดนะรู้รึเปล่า
“พี่อาจจะไม่หยุดแค่กอดนะ”
ผมพูดอย่างจริงจัง แต่อีกคนกลับทำให้ผมต้องยอมแพ้
“ก็กอดแน่นๆ
ไงฮ่ะ ถ้ายังไม่ไหวอีกก็กอดแน่นขึ้นอีกไงฮ่ะ” น้ำใสๆ
ที่คลอนัยน์ตาสวยก่อนหน้านี้เริ่มล้นออกที่แก้มทั้งสองข้าง
“ผมอยากอยู่กับพี่นี่ฮ่ะ
ถ้าจะให้นอนคนเดียว ผมนอนที่บ้านก็ได้” สิ่งที่เจโล่พูดออกมา
ทำให้สติที่เตลิดไปไกลของผม เข้าที่เข้าทางได้อย่างง่ายดาย
ผมทนต่อน้ำตาของเด็กคนนี้ไม่ได้
ผมรักรอยยิ้มนั้นมากเกินกว่าจะทนมองเจ้าของรอยยิ้มหลั่งน้ำตา
และที่เจโล่เอ่ยออกมามันทำให้ผมเข้าใจว่าเจโล่เองก็ต้องการผมเช่นกัน
เพราะอย่างนั้นแล้ว ผมจะไม่ทำอะไรมากกว่ากอดแล้วก็กอดแน่นๆ เหมือนที่เจโล่ว่า
แค่กอดเด็กคนนี้ก็มากพอแล้วไม่ใช่รึไงกันยงกุก!
ยงกุกดึงเจโล่ที่มองหน้าเขาท่ามกลางแสงไฟสลัวจากนอกหน้าต่างที่ฉายเข้ามาภายในห้องนอน
ทำให้ยงกุกเห็นหน้าตัวปัญหาได้อย่างชัดเจน แม้จะมีแสงเพียงน้อยนิดก็ตาม ตากลมๆ
กำลังมองเขาอย่างอบอุ่น
รอยยิ้มที่ถูกส่งมาก็น่ารักจนยงกุกอดใจไม่ไหวต้องดึงตัวเจโล่เข้ามากอดเอาไว้แน่น
เจโล่เองที่รู้สึกถึงความอ่อนโยนที่ถูกส่งมาจากดวงตาเรียวสวยของยงกุก
อีกทั้งอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนี้ทำให้เจโล่โน้มตัวเข้าหาอ้อมกอดนั้นมากกว่าเดิม
อยากจะอยู่ในอ้อมกอดนี้นานๆ
“แม่จ๋า! เรามาหาน้องให้เจโล่ดีไหม ตอนนี้ก็มีพี่ชายแล้ว
หาน้องเพิ่มอีกคนดีไหมแม่?”
“พ่อบ้า
วันนี้แม่ติดศึกวันแดงเดือดจ๊ะพ่อจ๋า!!!”
ชีวิตบัดซบ
“เจโล่กลับมาหาพ่อที่ลูก!!!”
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น